Vorige Start Omhoog Volgende

Uncle Sam zorgt slecht voor zijn neefjes

De VS: het enige land ter wereld waar kinderen levenslang kunnen krijgen en waar negen miljoen kinderen geen ziektekostenverzekering hebben

Tegenwicht weblog # 96, 20 oktober 2007 

Typerend?

In de ongeveer vijftig jaar dat Donald Duck, althans nu en dan even, voor zijn drie neefjes zorgt is er bij mijn weten nog niet een enkel plaatje getekend waarop oom aardig is voor zijn neefjes. Geen spoortje van enige knuffel, intimiteit of liefde.  
 

Hoe lees ik Donald Duck; Ariel Dorfman & Armand Mattelart; SUN 1978 (Para Leer al Pato Donald, Valpariso, Chili, 1971). 

Nu ja, in de VS wordt elke alleenstaande oom die ook maar een schijn van liefde zou kunnen koesteren voor zijn neefjes al direct met de nek aangekeken, zo niet meteen gearresteerd worden. 

Afstand moet er zijn, nietwaar? - Liefde? - Discipline, dat moet er zijn! Maar ook dat lukt niet al te best. Het ene kon wel eens met het andere samenhangen.

Bush blokkeert ziektekostenverzekering met een veto 
 

De Amerikaanse president Bush heeft gisteren zijn veto uitgesproken tegen de uitbreiding van een overheidsprogramma dat kinderen in de laagste inkomens een ziektekostenverzekering zou garanderen. 
Bush vetoot zorgplan VS;  NRC Handelsblad, 4 oktober 2007 
 

In bijna alle westerse landen [...] is het aantal kinderen zonder ziektekostenverzekering nul. In de VS: 9.000.000
Een betoging in de VS: elf kinderen en een senator; Tom-Jan Meeus, NRC Handelsblad 3 oktober 2007 

Dit muisje had nog een lelijk staartje. De 12-jarige Greame Frost mocht op de radio vertellen dat de vier kinderen van het gezin Frost na een auto-ongeluk allemaal in het ziekenhuis waren beland, twee van hen zelfs langdurig in coma. Het gezin was niet verzekerd en juist daarvoor dient S-CHIP (State Children's Health Insurance Program), dat nu de rekeningen betaalde. Om dit programma gaat het nu in de politieke strijd. 

Strijd, ja, en een keiharde: deze barstte los op de diverse blogs waarin over het hoofd van de jongen heen het gezin als profiteurs van de staat werd neergezet en dood werd gewenst. 

De jongen zelf, nog niet helemaal bijgekomen van het ongeluk, "wil zich vooral van de wereld afsluiten".

Intussen steunde een ruime meerderheid van het Huis van Afgevaardigden het plan om het kinderziekenfonds uit te breiden. Het voorstel haalde echter niet de tweederde meerderheid die nodig was om het veto van Bush te breken. 

Jongen middelpunt politieke storm; Amerikaanse tiener doelwit van bijtende aanvallen in debat ziekenfonds; Tom-Jan Meeus, NRC Handelsblad 19 oktober 2007. 
"Het politieke debat in de Verenigde Staten is zo hard dat ook een 12-jarige niet veilig is. Kwaadaardige gevoelens komen sneller boven, de weblogs zijn niet meer te temperen."

Het is Bush zelf, Uncle Sam in hoogst eigen persoon, die hier slecht voor zijn neefjes zorgt. Het gaat hier wel even om negen miljoen kinderen. Daadkracht,  dus. En de bloggers doen er dapper aan mee. 

Kindersterfte hoog in het Zuiden van de VS

"Wereldwijd neemt kindersterfte af. Maar in de Mississippi Delta wordt een verontrustende toename geconstateerd. Vooral onder zwarte kinderen."

"Vooral zwarte baby's worden getroffen door groeiende kindersterfte in Mississippi: bijna twintig procent vindt nu in zijn eerste levensjaar de dood.

Demografen drukken kindersterfte uit in het aantal dode zuigelingen (1 jaar en jonger) per duizend nieuwgeborenen.

In Nederland lag het kindersterftecijfer in 2005 op 4,9,

in de VS op 6,9.

Amerika volgt de trend van de rest van de wereld: een daling sinds de jaren tachtig. Maar in zuidelijke staten, vooral Mississippi, signaleren gezondheidsdiensten vanaf 2005 een trendbreuk.

Kwam het kindersterftecijfer in Mississippi in 2004 voor het eerst onder de 10,

in 2005 steeg het ineens naar 11,4, en

voor 2006 wordt een verder stijging verwacht.

De zwarte bevolking wordt verreweg het zwaarste getroffen.

Het kindersterftecijfer voor blanke nieuwgeborenen lag in 2005 op 6,6 (onder het landelijk gemiddelde), maar voor zwarte kinderen was het 17.

Dus bijna één op de vijftig zwarte baby's in Mississippi sterft in zijn eerste levensjaar.

[...]

 

"De realiteit van de Mississippi Delta is intussen te zien op Sanders Garden Memorial in het dorpje Hollandale, een kerkhof op een half uur van Cary. Een opzichter vertelt dat je hier het grote aantal begraven kinderen kunt herkennen aan de tientallen metalen paaltjes.
Formeel blijven de paaltjes - met getypt naambordje - staan totdat een grafzerk is afgeleverd. Maar hier, naast een trailerwijk die lokaal bekend staat als No Name, kunnen de meeste ouders geen zerk betalen. De paaltjes-met-bordje zijn zo uitgegroeid tot het stille bewijs van het groeiende aantal gestorven baby's."

Zelfs voor een zerk op het babygraf is geen geld; Kindersterfte in arme Zuiden VS stijgt door stress, obesitas en ontoegankelijk ziekenfonds; Tom-Jan Meeus, NRC Handelsblad 13 oktober 2007 

In de strijd tegen terrorisme 'mag alles' 

"In de strijd tegen het terrorisme zijn ook jonge kinderen in geheime gevangenissen  vastgehouden en langdurig ondervraagd."

"Ze werden psychologisch gemarteld door mieren en andere dieren over hun benen te laten kruipen om hen bang te maken." 

Kinderen mishandeld in strijd tegen terreur; Trouw 8 juni 2007

Kinderen krijgen levenslang

"In de VS zitten 73 jonge mensen levenslang vast voor misdaden die ze pleegden als 13- of 14- jarige." 

"Feit is dat de VS het enige land ter wereld is waar 13-jarigen levenslang kunnen krijgen. [....]"

"De supermacht die de mond vol heeft van mensenrechten in andere landen, die jongeren geen drank of tabak toevertrouwt, die graag benadrukt dat God mensen vergeeft als die in de fout zijn gegaan – diezelfde supermacht blijkt sommige van zijn eigen kinderen onvoorwaardelijk op te sluiten. [...] 

De 73 jonge mensen konden levenslang krijgen door een samenloop van politieke daadkracht in de bestrijding van de criminaliteit. Het begon toen de federale overheid de mogelijkheid creëerde jongeren vanaf dertien jaar als volwassenen te vervolgen voor zware misdrijven, zoals moord. 

Parallel voerden staten, ontevreden over milde vonnissen, zogenoemde verplichte straffen in. Zo werd in veel staten bepaald dat verkrachting van ouderen in combinatie met beroving vanzelf tot levenslang leidt. Levenslang in letterlijke zin, dus zonder recht op voorwaardelijke vrijlating – zelfs niet na dertig of veertig jaar goed gedrag." 

Als kind de cel in, om er nooit meer uit te komen; Door roep om hogere straffen in de VS kunnen ook 13-jarigen er levenslang krijgen; Tom-Jan Meeus - NRC Handelsblad 18 oktober 2007

Het kinderrecht is bijna afgeschaft

De straffen zijn en waren altijd draconisch in de VS. 

Vanaf begin 1900 en verder werden gaandeweg jeugdrechtbanken en aanverwant recht ingevoerd met vaak ook het recht op aparte opvang, hulpverlening en behandeling en althans een relatieve mildheid. 

Vanaf de jaren zestig echter kwam hier de klad in. Een zaak uit 1964 maakte het er niet beter op. 

Een 15-jarige jongen had zijn buurvrouw opgebeld en haar gevraagd "of zij grote tieten had" ('big bombers'). Direct werd aangifte gedaan en de jongen werd meteen opgehaald. De ouders, uiteraard afwezig vanwege hun werk, vroegen zich vertwijfeld af waar hun zoon was toen zij thuiskwamen. 

De (toen nog) kinderrechter veroordeelde hem tot gevangenschap tot zijn 21 jaar, het maximum wat toen mogelijk was. Zes jaar dus. Dit, 

terwijl de buurvrouw niet was komen getuigen, 

er verder geen getuigen waren 

en er geen transcript van het telefoongesprek voorhanden was. 
 
En dit, 

terwijl een volwassene voor hetzelfde 'vergrijp' (obsecene phone call) twee maanden zou kunnen krijgen of 50 dollar boete. 

De zaak kwam dus uiteindelijk terecht bij de Hoge Raad, de Supreme Court. Deze oordeelde dat de constitutionele rechten van de jongen geschonden waren door de kinderrechter en dat in het vervolg ook in kinderrechtszaken de constitutionele rechten, bijvoorbeeld die op een jury-uitspraak en het horen van getuigen, zouden moeten gelden. 

In plaats van dat hierna de situatie voor de kinderen beter werd, werd deze uitspraak ('Gault vs Arizona, 1964) het breekpunt voor het kinderrecht. 

Sindsdien werden steeds meer kinderen als volwassenen berecht en gestraft. In de rest van de vorige eeuw en het begin van deze eeuw heeft zich die trend alleen maar voortgezet: strengere straffen, minimumstraffen, lik-op-stuk-beleid, zero tolerance, daadkracht. Alle aandacht voor het delict, nauwelijks aandacht voor de jonge delinquent, de jonge mens. 

Veel jeugdigen - duizenden! - zitten in gevangenissen voor volwassenen. Daar is nauwelijks onderwijs. Ja, er is wel 'onderwijs': in criminaliteit, door de medegevangenen. Aanrandingen en erger komen vaak voor. De jeugdige wordt qua proces en straf en gevangenis als volwassene beschouwd, maar hij mag geen klacht indienen - en nog een heleboel meer niet - omdat hij nog 'kind' is. 

De jongens en meisjes verlaten, vaak na vele jaren, als jonge volwassene de gevangenis zonder enige opleiding of vakkunde, zonder enige voorbereiding op de maatschappij, zonder enige vorm van behandeling of hulp. Dat kan bijna alleen maar mis gaan en zo gaat het dus ook, blijkens onderzoek naar recidive: 

30% van de in volwassenen-gevangenissen opgenomen jeugdigen recidiveert, tegen 

19% van hen die in jeugdgevangenissen opgenomen zijn geweest. 
 

Zie: The Maximum Security Adolescent; What's Become of the Juvenile Delinquent?  Margaret Talbot, New America Foundation;  The New York Times Magazine, September 10, 2000 

Met de combinatie 'jeugd & seks' weten ze daar helemaal geen raad. De wetten zijn er erg streng, maar jeugd blijft jeugd, wordt verliefd, gaat experimenteren, en ligt de gemiddelde leeftijd van de eerste seksuele contacten al ver onder de wettelijke grenzen inzake diezelfde contacten. Los nog van het feit dat seksuele voorlichting daar vrijwel niet bestaat, dat voorbehoedsmiddelen nauwelijks bekend en toegankelijk zijn voor jongeren - want onthouding is de enige weg te gaan. Alleen houdt de jeugd zich daar dus niet aan.

Veel tieners, en zelfs veel jongere kinderen, belanden in het gevang als dader. Hun 'slachtoffertje' - in feite veelal hun maatje of partner - belandt in een kliniek voor slachtoffertjes. Dit alles voor gedrag dat wij hier normaal noemen als het niet al te zeer uit de hand loopt. 

Het is daar altijd al een hele puzzel wie nou eigenlijk de dader is en wie het slachtoffer is. Dit soort ondervragingen loopt absurd en de conclusies leiden al evenzeer tot absurditeiten.

De daders zitten dan vaak vele jaren of hun leven lang aan registratie als sex offender, waarna ze iedere kans op een opleiding of baan wel kunnen vergeten.

Uncle Sam
gaat slecht om met zijn neefjes.

Laten wij het hier toch maar anders doen en oppassen voor uit het westen overwaaiende tendensen.

Nederland, let op uw saeck en bescherm uw kroost tegen wat ten onrechte 'justitie' heet!

En pas op voor dit soort daadkracht!

Tegenwicht Opinie # 19
Luister naar de kinderen -
Maar Bush struikelt over seksuele openheid 
 

Amerikaanse toestanden... Willen we die? (Tegenwicht Opinie # 10) 
 

Rare jongens, die Amerikanen...
Amerikanen kunnen niet met seks omgaan, al zeker niet waar het kinderen of jongeren aangaat.
Een greep uit de persberichten.

Vorige Start Omhoog Volgende