~

[3] Seks en gevaar 

Het sterkst komt de associatie van seks met geweld tot uiting in artikelen over seksuele contacten tussen volwassenen en niet-volwassenen. Echter, de literatuur zit vol met waarschuwingen tegen het verwoestende vermogen van seks, niet alleen voor kinderen en adolescenten, maar ook voor volwassen vrouwen.

 Verder zien wij dat victimologen seksuele ervaringen in de kindertijd, zelfs die tussen leeftijdsgenoten, grondig onder de loep zijn gaan nemen om zodoende signalen van potentieel misbruik te registreren. Dit is een ontwikkeling die overeenkomt met de indruk van schrijver dezes, dat het eerder de seksuele activiteit in de kindertijd is en niet zozeer het seksuele misbruik in de de kindertijd waarover sommige representanten van het ‘"nieuwe onderzoek"’ zich druk maken. Een aantal recente victimologische studies bijvoorbeeld  ídentificeert ”een nieuwe groep daders van seksueel misbruik van kinderen”, namelijk andere kinderen. 

Johnson noemt de volgende kenmerken van vier- tot dertienjarige “daders”.[*42]

Johnson’s definiering van de term dwang is vaag, waardoor ook het "ompraten” onder haar definitie komt te vallen. Bovendien worden haar definities in hoge mate bepaald door haar eigen interpretatie van de resultaten van de ondervraging van “vermoedelijke daders” bij het Children’s Institute International (CII) – een organisatie die zich specialiseert in het “blootleggen” van “verborgen” gevallen van seksueel misbruik. [*43]

Nog even los van de vraag of er sprake is van dwang wanneer een klein kind dat in het verleden “seksuele handelingen heeft verricht”, nu “seksuele handelingen verricht” met een kind dat twee jaar jonger is en geen weerstand biedt omdat, volgens de redenering van Johnson, “te jong” is om te weten dat het wordt misbruikt, is volgens de door Johnson gehanteerde criteria het oudere kind een “dader van seksueel misbruik” en het jongere kind een “slachtoffer”. Zelfs wanneer geen enkele vermoeden van dwang aanwezig is, dan nog zijn daar gevallen van  "exhibitionisme” bij een vierjarige, hetgeen Johnson aanmerkt als een "overtreding”. “We mogen niet langer voorbijgaan aan het gedrag van deze categorie zeer jeugdige daders” [*44]  aldus de waarschuwing van Johnson.

 Cantwell, wier onderzoek zich eveneens richt op deze “jeugdige daders van seksueel misbruik”, dringt er bij ouders op aan “gevallen van seksueel contact tussen kinderen te melden en te onderzoeken”, en kinderen aan te sporen “het te vertellen wanneer iemand, zelfs een kind van dezelfde leeftijd, met hen seksuele spelletjes wil spelen”. Vervolgens stelt zij vraagtekens bij de welwillende houding die de maatschappij in het algemeen inneemt ten opzichte van seksuele spelletjes tussen kinderen en vraagt zich af of het meedoen aan dergelijke spelletjes wel “normaal” is. [*45]

Waar dergelijke onderzoeksmethoden toe kunnen leiden wordt duidelijk wanneer men ziet hoe de onderzoeksresultaten van Johnson in de populaire pers zijn gepresenteerd, en de invloed die dergelijke publicaties kunnen hebben op de verspreiding van informatie van seksualiteit in de kindertijd onder het publiek. 

Curtin bij voorbeeld opent in de St. Petersburg Times (Florida) haar artikel over het artikel van Johnson met de volgende zin: 

“Lang deden de meeste mensen het af als “doktertje spelen”. Wij weten nu beter. Zelfs kinderen van vier en vijf jaar maken zich schuldig aan het seksueel misbruiken van andere kinderen.” [*46]

In zijn voor een breed publiek geschreven boek over seksueel misbruik, waarvan heel wat exemplaren zijn verkocht, baseert Crewdon [*47] zich op visies van mensen als Johnson en Cantwell. Hij waarschuwt in felle bewoordingen dat seksuele spelletjes de broedplaats kunnen vormen voor pedofilie en toekomstige plegers van seksueel misbruik; hij stelt dat dit verschijnsel daarom nauwlettend in de gaten moet worden gehouden (alsof dat al niet gebeurt). 

Ook Finkelhor [*48] neigt in die richting en waarschuwt tegen de verwoestende uitwerking die seksuele ervaringen in de kindertijd tussen kinderen van dezelfde leeftijd kunnen hebben.

In feite kunnen of willen veel cultureel-feministische en victimologische schrijvers niet inzien dat heteroseksualiteit zelfs ook maar enige vorm van affectie kan bezitten. In hun visie is wat zij noemen “niet-uitbuitende”seks de enige context waarbinnen seksuele activiteiten plaats kunnen vinden die betrekkelijk vrij zijn van beschadigende gevolgen. Aangezien zij echter mannelijke seksualiteit "in wezen uitbuitend” bestempelen, is het niet duidelijk hoe aan dit criterium van “niet-uitbuiting” ooit kan worden voldaan in een seksueel contact waarbij een manspersoon betrokken is. Zij veronderstellen bovendien het bestaan van een duidelijke scheidslijn tussen erotische en affectieve gevoelens. Verder stellen zij, overigens zonder hun bewering te staven, dat bij volwassene/niet-volwassene relaties deze gevoelens onmogelijk samen kunnen gaan. [*49]

Dit soort vooronderstelling en uitsluitend negatief geladen woorden als “misbruik”, “verkrachting”, aanval”, “molesteren”, "uitbuiting”of  “tot slachtoffer maken” worden veelal generaliserend gebruikt om alle vormen van seksuele contacten van volwassenen met kinderen en jongeren te bestempelen. Deze benadering staat pogingen in de weg om dergelijke contacten te begrijpen en weerspiegelt, zoals Kilpatrick stelt, een ernstig belangenconflict tussen wetenschappelijk onderzoek enerzijds en de toepassing van maatschappelijke normen of de verspreiding van politieke ideologieën anderzijds.