Bestand

Hoera, er is een bestand, althans een staakt het vuren en staak de aanvallen bereikt in Libanon. Maar niet iedereen juicht. We vallen midden in een fel debat. 

De Veiligheidsraad heeft na een lange diplomatieke weg een resolutie aangenomen die niet alleen daar unaniem is aanvaard, maar ook door de strijdende partijen in acht is genomen. Onmiddellijk kwam een grote stroom terugkerende vluchtelingen op gang, over de beschadigde wegen, omrijdend vanwege de beschadigde bruggen. 

"Wereld dreigt te verzeilen in onbeheersbare crisis

Richard Holbrooke [*], LA Times - Washington Post - NRC Handelsblad 11 augustus 2006

[...]  
De enigen die baat hebben bij deze chaos zijn Iran, Hezbollah, Al-Qaeda en de Iraakse shi’itische leider Muqtada Sadr [...].
Deze opeenstapeling van explosieve elementen vormt het grootste gevaar voor de stabiliteit in de wereld sinds de Cubaanse rakettencrisis van 1962, de enige confrontatie tussen nucleaire supermogendheden. 
[...] 
In 13 dagen van briljante diplomatie wist John F. Kennedy Nikita Chroesjtsjov te bewegen de sovjetraketten weg te halen van Cuba.
[... ... ...]
Te voorkomen dat zo’n val [in een plotselinge oorlog, zoals de Eerste Wereldoorlog begonnen is] ontstaat, moet het eerste doel zijn van Amerikaans beleid.
[...]
[... D]e VS moeten [..]oog hebben voor, en een oplossing vinden voor, de verdergaande consequenties van hun eigen daden en publieke verklaringen. Deze zijn de oorzaak van een ongekende aftakeling van Amerika’s positie in de wereld, lokken gevaarlijke nieuwe, anti-Amerikaanse coalities uit en stimuleren een nieuwe generatie terroristen. 
De Amerikaanse terugtrekking uit de actieve diplomatie in het Midden-Oosten sinds 2001 heeft geresulteerd in meer geweld en in een slinkende invloed van de VS. Anderen willen dat vacuüm maar al te graag opvullen.
[...]
Alle ministers van Buitenlandse Zaken, van Kissinger tot Christopher en Albright, hebben met Syrië onderhandeld [...]. 
Waarom doet deze regering dat niet ook, inclusief voortdurend intensief overleg met Israël?
[...] 
In plaats daarvan weigeren regeringsfunctionarissen rechtstreeks te overleggen, en zeggen zij dat „Syrië weet wat het moet doen’’ – wat voorbijgaat aan het wezen van diplomatie.

Dat geldt ook voor overleg met Iran. Waarom staat het machtigste land ter wereld al vijf jaar aan de zijlijn en laat het de internationale dialoog met Teheran voeren door Europeanen, Chinezen en de VN? En waarom is de dialoog beperkt gebleven tot de nucleaire kwestie [...]? 

Dit vereist volhardende diplomatie op hoog niveau – precies wat de Amerikaanse regering in het Midden-Oosten heeft vermeden. 
[...] 
Daarnaast moeten wij voorbereid zijn op problemen die ons onverhoeds op de proef zullen stellen. Die kunnen zich voordoen in Turkije, Pakistan, Egypte, Syrië, Jordanië en zelfs Somalië, maar één ding lijkt zeker: komen zúllen ze. [...]

Het stuk van Richard Holbrooke
←
las ik met instemming. Hij pleit tegen gebruik van geweld en voor diplomatie. Er zit ook een zelfkritisch element in. Hij denkt na. 

Ik schrok erg van het stuk van Newt Gingrich,                   →
een notoire en invloedrijke neoconservatief in de VS. 

Niet alleen de inhoud van het laatste, vooral ook het taalgebruik dat bol staat van angst, overdrijving, demonisering, nationalisme en agressie. Let op het verschil in taalgebruik en inhoud. De kleuren kunnen helpen. 

Hiernaast enkele citaten, met links naar meer citaten. 

In het stuk van Ginrich heb ik de mij afschrikkende passages in het rood gezet. Ik heb het stuk, niet on line, ijverig overgetypt en kon het nauwelijks inkorten tot het gebruikelijke "Citaten uit ...". Het stuk druipt van het rood. 

Wat een kortzichtigheid! Hij kijkt niet verder dan het eigenbelang.

Hij zaait angst en haat. Hij ziet atoombommen vallen die er nog lang niet zijn, afgeworpen door landen die nog nauwelijks hun buurland kunnen bereiken met een raket. Hij haalt Hitler er maar weer eens bij, en de Sovjet-Unie, en welja, de Derde Wereldoorlog en de volgende Holocaust.

Deze en gene noemt hij 'terrorist' dan wel 'dictator', kennelijk uit op de wereldheerschappij. Maar wie is er nu echt uit op wereldheerschappij, meent deze al te hebben en is bang deze te verliezen?

Gingrich heeft het Evangelie niet goed gelezen. Hij vergroot de splinters in de ogen van de ander, "zij", maar ziet niet de balk in het eigen oog, "wij".

Hij is kennelijk blind voor het aandeel van de VS zelf, en dat van Israel, in de huidige anti-Amerika- stemming. Elke vorm van zelfkritiek ontbreekt. 

Hij komt geen seconde op het idee om eens fatsoenlijke wederzijdse betrekkingen op te gaan bouwen met 'De Ander'.

Hij leert niet van de geschiedenis: hoe zowel de Sovjet-Unie als China "geapaiseerd zijn", van vijanden veranderden in collega's, juist door contact te leggen en te onderhouden.

Wat een afschrikwekkend voorbeeld van 'communiceren', dit stuk. Pure agressieve dus kwalijke retoriek, oorlogsretoriek.

Als dit soort politici met deze valse retoriek, die zich ook nog eens overtuigde navolgers van Christus noemen, nu aan de macht zijn in de VS - en na de verkiezingen aan de macht zouden blijven -, houd ik mijn hart vast.

Laten zij de Bergrede eens lezen, en laten wij - ja, nu gebruik ik het ook - Europeanen het eens met elkaar eens zien te worden over een eigen, meer doordachte, meer contactuele, dus diplomatieke en vreedzamer weg te gaan.

"Een Heer gaat zijn eigen en eenzame weg". Frankrijk ging ons al voor. 

Schuw geen geweld tegen huidige dreiging

Newt Grinrich [* ]- LA Times - ashington Post - NRC Handelsblad 14 augustus 2006

[...] Zo maakt Holbrooke aannemelijk dat er iets gaande is wat ik 'een beginnende Derde Wereldoorlog' noem [...].
In feite is een met kernwapens bewapend Iran een dodelijk gevaar voor de Amerikaanse, Israëlische en Europese steden. [...]
Doordat de regering-Bush er niet in geslaagd is deze discussie over het rechtstreekse gevaar van Iraanse en Noord-Koreaanse nucleaire en biologische wapens te winnen, zijn de Amerikanen verdeeld en onzeker over onze nationale veiligheidsbelangen. 
[...]
Het is een debat over de vraag of wij het gevaar lopen een of meer Amerikaanse steden te verliezen, of de wereld - als Iran nucleaire of biologische wapens zou inzetten tegen Israel - mogelijk een tweede Holocaust te wachten staat en of een nucleair Iran de zeggenschap zou krijgen over de Golf en de energievoorziening van de wereld. 
Dit is het belangrijkste debat van onze tijd. Het weegt net zo zwaar als Winston Churchill's pleidooi uit de jaren dertig van de vorige eeuw over het wezen van Hitler en de nazi's, en Harry Truman's pleidooi uit de jaren veertig over het opkomende Sovjet-imperium. 
En toch geeft Holbrooke aan dat hij op het punt van de Amerikaanse nationale veiligheid de verkeerde weg zou kiezen. Hij beweert dat "inperking van het geweld voor Washington op de eerste plaats moet komen". 
Dat is nu precies de verkeerde doelstelling. De terroristen verslaan, en pogingen van Iran en Noord-Korea om nucleaire en biologische wapens te verkrijgen de voet dwars zetten, dát moet het hoofddoel zijn van het Amerikaanse beleid.
[...]
Maar een geweldloze oplossing die de terroristen in staat stelt beter te worden opgeleid en georganiseerd, talrijker te worden en beter bewapend, dat is een nederlaag. Een geweldloze oplossing die ertoe leidt dat wij dwars over de planeet worden belaagd door Noord-Koreaanse en Iraanse kernwapens, is een nederlaag. 
[...] 
Onze vijanden hebben onomwonden en bij herhaling laten weten wat zij willen. Sinds Adolf Hitler is er niet één groep zo openlijk bloeddorstig geweest. 
[...] 
De kwestie van de nationale veiligheid zal voorlopig de Amerikaanse dialoog blijven beheersen. Als onze vijanden echt onze vijanden zijn - en hun woorden en daden zijn bepaald die van vijanden -, dan moet de overwinning ons doel zijn. Als de nucleaire en biologische reëel zijn, dan zullen er agressieve strategieën nodig zijn om ze zo mogelijk uit te schakelen en zo nodig te verslaan.