Rond 1970 begonnen feministen en andere activisten zich te organiseren teneinde een radicale verandering teweeg te brengen in de wijze waarop vanuit maatschappelijk, psychologisch, juridisch, politiek en moreel oogpunt tegen verkrachting werd aangekeken. Dit vormde een reactie op de seksistische wijze waarop slachtoffers van verkrachting door justitie, politie en hulpverleningsinstanties werden behandeld. [*8]
In hun analyse wezen deze activisten op het feit dat in veel gevallen -- ook door veel beroepsmensen -- verkrachting eerder werd aangemerkt als een soort seksueel "misverstand" dan als de gewelddadige seksuele misdaad die ze pleegt te zijn. Op grondige wijze analyseerden zij maatschappelijk diepgewortelde opvattingen met betrekking tot vrouwen, opvattingen die verkrachting nog verder bagatelliseerden. Verder maakten zij duidelijk hoe het complexe proces tot stand kwam waardoor slachtoffers van verkrachting uiteindelijk zelf als de schuldigen werden aangemerkt.
Degenen die het voor de slachtoffers opnamen, richtten vervolgens hun aandacht op een breder gebied en trokken parallellen tussen verkrachting en andere vormen van geweld tegen vrouwen. Ten slotte werden er verbanden gelegd tussen deze vormen van geweld en seksueel misbruik van kinderen en adolescenten. [*9]
Echter, vrijwel alle onderzoeksresultaten op dit gebied, waaronder onderzoeken die door victimologen in kwestie zijn uitgevoerd [*10], wijzen erop dat slechts in een klein percentage gevallen van seksueel contact van volwassenen met kinderen en adolescenten geweld of lichaamskracht wordt gebruikt. Vanuit empirisch oogpunt is het daarom onjuist, dergelijke contacten als gewelddadige misdaden te categoriseren, ze als zodanig in het onderzoek te betrekken en in de dialoog woorden en beelden te gebruiken die eerder thuishoren in een onderzoek naar geweld.
Bass bij voorbeeld, geeft de volgende waarschuwing aan haar dochtertje van vier jaar met betrekking tot seksueel misbruik:
"Er zijn wel eens grote mensen als die de vagina of de penis van een kind zien, willen ze dat kind daar soms pijn doen. Daarom wil ik dat je een onderbroekje draagt wanneer je alleen op straat bent." [*11]
Uit onderzoeksresultaten blijkt dat bij het overgrote deel van seksueel contact tussen volwassenen en kinderen niet van pijn sprake is. Dus is het verband dat hier wordt gelegd tussen geweld en seksueel contact tussen volwassenen en kinderen of adolescenten gebaseerd op het subjectieve, morele beginsel dat elk seksueel contact tussen een volwassene en een kind of adolescent geweldpleging inhoudt ten opzichte van de jongere partner, uitsluitend vanwege de seksuele aard van het contact.
Dit principe gaat uit van de diepe, soms zelfs expliciet benadrukte, overtuiging dat een kind of adolescent geen seksuele behoefte of seksueel beleven kan ervaren. Op grond van deze overtuiging wordt seksueel gedrag tussen kinderen onderling bestempeld als "nieuwsgierigheid" en seksuele handelingen tussen volwassenen en niet-volwassenen als "dwang".
Herman poneert de volgende stelling:
"Elke seksuele relatie (tussen een volwassene en een kind of een adolescent) bezit noodzakelijkerwijs enkele kenmerken van de dwang die ook met verkrachting gepaard gaat." [*12]
De psycholoog Henry Giaretto zegt het nog kleurrijker:
"Seks tussen een volwassene en een kind is hetzelfde als een schoolkind in de boksring tegenover Mohammed Ali zetten." [*13]
Dit soort stellingen benadrukt de voor het "nieuwe onderzoek" kenmerkende algemene visie op seksueel gedrag, namelijk dat seks in essentie een strijd is om de macht tussen de partnes. Volwassen vrouwen in heteroseksuele contacten en kinderen en adolescenten zijn, aldus deze visie, de minst machtige partij in deze strijd en deze machtsongelijkheid is bepalend.
Dergelijke opvattingen, die kenmerkend zijn voor zowel de victimologie als voor wat schrijver dezes zal aanduiden als "cultureel feminisme" [*14], doen afbreuk aan de subjectieve ervaring van die personen voor wie seksuele activiteiten veeleer uitingen zijn van affectie en genot dan van conflict.