Te non credo

Hallo, hier is de Tegenwichtkat. Mijn baas is weer eens te druk. Hij belt met de paus. Hij heeft het over "Incredibile; tibi non credo" en over die "silentium finitum", over dat Elfde Gebod uit de Hemel. Hij zegt ook "Du mußt es gewußt haben". Als kat zijnde ken ik mijn talen. 

Ik heb maar eens even de kranten bijgelezen. Daar zag ik Wouter Bos achter een rode kinderwagen lopen - ha ha, een foto'tje voor de pers, want intussen is algemeen bekend dat de kinderwagen leeg was. Zo werkt politiek dus: met (valse) beeldvorming, pardon, image building van de grote leiders. 

En nu zegt Bos de politiek vaarwel omdat hij achter de kinderwagen wil gaan lopen? Maak dat de kat maar wijs, maar niet mij, de (eigen)wijze Tegenwichtkat. Volstrekt ongeloofwaardig! Tibi non credo! 

Het kabinet laten vallen op een belangrijk internationaal onderwerp, ter wille van electoraal gewin? Intussen in het geheim je opvolging al regelen?

Zelfs de Kamer heeft hier gefaald door met geen woord inhoudelijk over Uruzgan te spreken, alleen maar over wie hier wanneer wat gezegd heeft, met de blik naar binnen en geen meter buiten de dijken. Dit was echt wel een afgang, zonder ter beschikking staande kinderwagen. Of men moest denken dat het Nederlandse volk nog in de kinderwagen ligt zodat men dit niet doorzag? Als kat zie ik dit in elk geval wel.

Bos heeft gefaald en heeft geen zin in een tweede keer onderhandelen met Balkenende en hij wil al helemaal niet dat die glibber weer zijn baas wordt. Hij verandert liever zelf steeds weer van mening en richting, dan weer eens rechts, dan weer eens links. Maar in de politiek zeg je zoiets niet. Je zegt dat je je gezin voorrang geeft.

Agnes Kant is dan eerlijker: hier geen kinderwagen-smoes, hier gewoon het toegeven van falen. In haar geval niet als De Grote Leider m/v, maar als de altijd boze en sikkeneurige en overwerkt aandoende teleurgestelde die altijd overal tegen is, die boven haar kunnen heeft gegrepen maar dit in elk geval toegeeft.

Camiel Eurlings zag de bui ook al hangen: weer verliezen en onder Balkenende gaan werken - tegen de ANWB en De Telegraaf inwerken, vechten tegen de bierkaai - of die,  omdat JP de MP de strijd om het premieschap toch zal verliezen - zelf opvolgen, maar dan als vice-premier, als verliezer. Mooi niet: op naar de kinderwagen!

Alleen nu Balkenende zelf nog

Hij 'heeft' een gezin, dus een 'eervolle' ontsnappingsroute. Maar Balkenende heeft iets voor de kop hangen: een waas of een bord dat hem het zicht op de realiteit belemmert.

Vier gevallen kabinetten en het voortdurende verwijt dat hij niet deed waarvoor hij naar de Balkenende-norm goed betaald werd: regeren, leiding geven, de regie houden, de boel bij elkaar houden.

Nog bonter maakte JP de MP het door te verklaren dat hij alleen premier wilde worden en niet in de Kamer wilde zitten. Hiermee schoffeert hij, de premier nota bene, de Kamer en wijkt hij af van de grondwet. Bovendien speelt hij premier Wilders in de kaart. Hij maakt van de verkiezingen een strijd om het premierschap, wat de verkiezingen niet zijn. Niet de premier maar de Kamer wordt gekozen. Niet de regering maar de volksvertegenwoordiging.

Ergerlijk is ook dat het CDA nu duidelijk niet meer met de PvdA in zee wil, maar zich nooit heeft uitgesproken over een weigering met de PVV, de eenmanspartij van Wilders, in zee te gaan. Eerst over links, nu hup, over rechts. 

Door ook nog lijsttrekker en politiek leider van het CDA te willen blijven zet hij de fout voort van zijn laatste kabinet, namelijk dat de top daarvan bestond uit drie politieke leiders. Die horen niet in het kabinet te zitten maar in de Kamer.

Bos had dit nog beloofd, maar hield zich hier niet aan. Wel aan de Uruzgan-belofte, uiteraard, men moet doen wat men beloofd heeft. Politiek is 'vasthouden aan Principes', niet 'reageren op de wisselende realiteit'. Vasthouden als er een moeizame strijd te voorzien is, niet vasthouden als er een machtspositie lonkt. Is dit politiek? Aan m'n staart!

Als politiek leider van een partij kan men nooit '(vice)premier van alle Nederlanders' zijn. Dit zijn ze ook helemaal niet geweest. Zij zijn partijmannetjes gebleven en daardoor geen staatsmannen geworden die de boel bij elkaar houden. In tegendeel: er vond een forse polarisatie plaats die een populist als Wilders alle kansen gaf.

Er kwam ook een soort van leiderschapscultus op. Ineens had het volk behoefte aan leiders. Menig politicus m/v sprong graag in dit gat. Maar er is geen behoefte aan leiders die vooral zichzelf promoten door image building, er is behoefte aan leiding of leiderschap van wijze mensen die niet zichzelf maar het volk en het land promoten, dus dienen.

Nu is er een kandidaat die bewezen heeft de boel wel bij elkaar te kunnen houden zonder zichzelf op de voorgrond te plaatsen. Die zal dus premier worden, mogen we hopen. Dan zal Balkenende achter de coulissen verdwijnen met een afgang als een gieter. Als hij nu alsnog voor de kinderwagen kiest, dan heeft hij nog een 'eervolle' aftocht - wat heet? Tibi non credo, dat van die kinderwagen.

Maar zo werkt politiek en misschien moet het ook wel zo werken: een 'eervolle afgang' is nu toch echt beter voor het land dan een hardnekkig volhouden tegen beter weten in, met een bord of waas voor de kop en met forse weerstand vanuit de provincies - en in die kop een narcistisch aandoend baasje, geen regievoerder, geen leider, geen staatsman, alleen maar een baasje dat alleen maar de baas wil blijven. Dit is leuk gelukt: er is geen opvolger, geen 'kroonprins'.

Dus kan het CDA mooi voort blijven sukkelen: dan eens 'om links', dan eens 'om rechts', als een schaatser, als men maar de zo fel begeerde macht heeft.

Wat hier nou 'christelijk' aan is, dat kan ik niet vatten, ook al heb ik het Evangelie hier in drie talen staan.