Stop! In naam der wet!

Dieren, granaten en ontwrichting der samenleving

 
Ons 'veiligheids'-duo, de heren Opstelten en Teeven, toont daadkracht! 

Hoewel ...

2,7 Miljard overtredingen

Het ANP meldt ons via Trouw, Joop Bouma, op 21 mei 2014:

Vleesindustrie begaat 2,7 miljard overtredingen per jaar

De veesector grossiert in schending van het dierenwelzijn, zeggen Dier & Recht en Varkens in Nood. Maar er wordt amper tegen opgetreden.

In 2013 hebben veehouders zich minstens 2,7 miljard keer niet aan wettelijke regels voor de zorg aan dieren gehouden. Maar maatregelen volgden niet. Het ging daarbij om zo'n 500 miljoen dieren, zeggen dierenwelzijns-organisaties Varkens in Nood en Dier & Recht.

In een stevig rapport sommen zij op wat er schort aan de bejegening van vee. Een greep:

Longproblemen

Het zijn, strikt genomen, stuk voor stuk wetsovertredingen. Dier & Recht en Varkens in Nood hebben de uitkomsten van tientallen wetenschappelijke studies over dierenwelzijn afgezet tegen de dagelijkse praktijk in de Nederlandse vee-industrie. Volgens directeur Hans Baaij van de twee samenwerkende organisaties, worden in Nederland 33 wetsartikelen en Europese richtlijnen stelselmatig overtreden in de intensieve veeteelt.

Meer citaten hieruit staan hier. 

Granaten gegooid: niet maatschappij-ontwrichtend

Er zijn motorclubs die alleen toertochten organiseren, er zijn er ook nogal wat die zich Bandido's en outlaw noemen: zij staan 'buiten/boven de wet', trekken zich er in elk geval weinig van aan. Er verscheen onlangs een politierapport over deze outlaw clubs.

In sommige clubhuizen bleken wapens en drugs aanwezig; er is gegooid met granaten; er vonden onderlinge liquidaties plaats. 

Het OM heeft herhaaldelijk geprobeerd sommige van deze clubs als 'criminele vereniging' te kenschetsen en dus te verbieden. Zoiets mag als de activiteiten illegaal en  "maatschappij-ontwrichtend" zijn. Maar nee: granaten gooien, liquideren en andere vormen van (onderling)  geweld zijn niet maatschappij-ontwrichtend en ook niet crimineel. Drugshandel en wapenbezit al evenmin. 

De Kamer zwijgt; de heren Opstelten en Teeven blijven achter de coulissen; het zijn sommige burgemeesters die maatregelen nemen - voor zover zij dit mogen dan, want discriminatie is niet toegestaan. 

Er zijn echter ook goede motorrijders . . .

. . . die instaan voor de goede zaak, in casu de bescherming van het kind. Een van hen, de heer Bres, startte een petitie tegen de Vereniging Martijn. Deze kreeg 72.000 handtekeningen, waardoor de Kamer verplicht was erover te debatteren. De motorrijders demonstreerden bij het huis van de voorzitter daarvan, het huis met de herhaaldelijk ingegooide ruiten en de naar binnen geworpen brandbommen. Een door deze geplaagde man gestarte petitie om althans het geweld te bedwingen kreeg nog geen twintig handtekeningen. Zo lopen de hazen dus. De Kamer richtte zich fier hierop en het OM toonde zich daadkrachtig. 

Meningen geuit: maatschappij-ontwrichtend

Minister

De minister had al herhaaldelijk gezegd dat hij deze vereniging gaarne zou ontbinden, maar dat dit niet mogelijk was omdat de vereniging als zodanig geen wetten had overtreden, al waren er wel overtredingen van individuele (bestuurs)leden. 

Kamer

De Kamer toonde zich slecht geïnformeerd en mythe-gelovig. Er zouden "tips en trucs" gegeven zijn door de vereniging, hetgeen de minister herhaaldelijk ontkende op grond van verricht onderzoek. Maar de kamer hield vol en eiste actie. 

Het OM

Er kwam actie: enkele dagen nadat de heer Teeven staatssecretaris geworden was: daadkracht dus. De omzwaai van het OM was dat de vereniging nu niet strafrechtelijk maar civielrechtelijk bestreden ging worden, namelijk wegens verstoring van de openbare orde en gevaar voor ontwrichting der samenleving. 

De rechtbank

Nee nee, denk nu niet dat ruiten ingooien en brandbommen gooien een verstoring van de openbare orde is; dit is gewoon vrijheid van meningsuiting. Omgekeerd kan het uiten van afwijkende meningen juist weer wel zo'n verstoring van de openbare orde en zelfs maatschappij-ontwrichtend zijn. Dit bleek namelijk uit de uitspraak van de rechtbank te Assen in 2012, die een onmiddellijke ontbinding van de vereniging verordende. 

Het Hof

Ho ho, zei het Hof te Leeuwarden in 2013, die meningen mogen dan wel afwijkend zijn, nogal verschrikkelijk zelfs, maar verstoring van de openbare orde en ontwrichting der samenleving ging het Hof toch te ver. De samenleving is goed in staat om met afwijkende meningen om te gaan; discussie erover is juist nodig en goed. Het Hof ontbond niet de vereniging, maar het vonnis van de rechtbank dat ontbinding beval. Het OM ging in cassatie, de vereniging bleef zelf op non-actief. 

De Hoge Raad

De Hoge Raad vernietigde in 2014 op haar beurt het arrest van het Hof en verklaarde de uitspraak van de rechtbank weer geldig. Hoewel de Raad andere argumenten gebruikte, corrigeerde de Raad de uitspraak van de rechtbank niet; hield dus de rechtsgronden 'verstoring der openbare orde' en 'gevaar voor ontwrichting der samenleving' als geldig in stand. 

De Raad gebruikte argumenten van andere aard en orde door twee rechtsbeginselen tegen elkaar af te wegen en een keuze te maken:

De Raad oordeelde  dat het tweede beginsel van hogere orde is dan het eerste. De Raad baseerde zich hierbij o.a. op het Europese Verdrag van de Rechten van de Mens - waaronder het recht op bescherming van het kind - en op een hieromtrent gesloten Europees Verdrag ('Lazarote') waarbij de staten zich verplichtten om maatregelen te nemen tegen seksueel misbruik van kinderen. Een pleidooi voor de rechten van kinderen (en volwassenen) om zelf hun eigen seksuele partners te mogen kiezen, paste volgens de Raad niet in deze verdragen. Bovendien zou het, indien wijd verspreid, maatschappelijk ontwrichtend kunnen gaan werken. 

Exit ...

Dus exit pleidooi en exit Martijn. Maar ook exit de vrijheid van meningsuiting als de mening in de genoemde zin te afwijkend is van de maatschappelijke orde, normen, waarden, wetten en afspraken. 

Risico

Hiermee neemt de samenleving wel een risico, namelijk het onbespreekbaar maken van (sterk) afwijkende meningen, hoezeer sommige van deze meningen in de loop der geschiedenis ook juist en wenselijk bleken te zijn. Denk maar aan het vrouwenkiesrecht  of aan de wetten die jonge kinderen uit de fabrieken bevrijd hebben, dan wel aan de wetten tegen discriminatie van bijvoorbeeld anders-gekleurden en homoseksuelen. Eens onbespreekbaar, nu wettelijk verankerd. 

De samenleving neemt nog een risico, namelijk het nu geheel onbespreekbaar zijn van pedoseksuele gevoelens die mensen nu eenmaal kunnen hebben en ook hebben, vaak genoeg al van jongs af aan. Die gevoelens gaan dan ondergronds; ze zijn alleen nog bespreekbaar als afwijking, stoornis, ziekte of, als men bepaalde plaatjes opwindend vindt, delict. 

Dus verbergt men deze gevoelens. Ze gaan dan niet alleen ondergronds in maatschappelijke zin, ook in psychische zin: ze worden onderdrukt, verdrongen, ontkend, onbespreekbaar gemaakt. 

In de NVSH zijn deze gevoelens nog wel bespreekbaar. Nee, niet voor tips en trucs, wel om elkaar te helpen om legaal en sociaal met deze gevoelens om te gaan. Voorts zijn er behandelcentra waar men terecht kan en sinds ruim een jaar is er ook een hulplijn die men anoniem kan bellen, genaamd "Stop it Now!" 

De menselijke psyche is immers toch ook wel iets als een vulkaan: onderdrukte gevoelens komen eens een keer weer naar boven - en dan mogelijk ongericht en onbeheerst - vooral als men zich ook nog eens uitgestoten voelt uit de samenleving, geen huis kan krijgen tenzij een met demonstraties voor de deur. 

Behandeling dan maar? 

Ja, tegenwoordig zelfs een standaard-eis, juist ook bij voorwaardelijke seponering: de jurist, de OvJ, op de stoel van de arts: 'U bent ziek, u hebt behandeling nodig'. 

Niet de rechter maar het OM geeft dan in feite een soort 'levenslang' af met haar formulering "behandeling van uw parafilie", terwijl algemeen erkend wordt dat dit type 'geaardheid' niet te genezen is; men kan niet meer doen dan het gedrag, inclusief voelen en denken, beter te leren beheersen. 

Deze behandeling echter heeft voor een goed deel het karakter van het onderdrukken van gevoelens en verlangens, het vermijden van fantasieën en het volledig ontwijken van elk contact met welk kind dan ook. 

Vreemd genoeg werd juist een stichting te Amsterdam uit het subsidiecircuit gehaald omdat deze stichting gevoelens van homoseksualiteit wilde 'genezen' door deze te onderdrukken. Deze methodiek was medisch-psychologisch onaanvaardbaar.

Gevoel en daad

Het leren beheersen van het eigen gedrag zou voldoende moeten zijn. De wet kan geen gevoel of verlangen verbieden, laat staan uitbannen, ook niet met behulp van therapeuten. De wet verbiedt alleen daden, dus alleen pedoseksualiteit (daad), niet pedofilie (gevoel). Een onderscheid dat de media ook wel eens beter mogen hanteren.

Doordeweeks en onzichtbaar

Verreweg de meeste mensen met pedofiele gevoelens gaan helemaal niet over tot pedoseksuele daden; zij willen dit ook helemaal niet. De gewone 'doordeweekse pedofiel' leeft gewoon, sociaal en legaal, tussen de mensen. Ook hij vraagt om een bescheiden plekje onder de zon.

De 'doordeweekse pedofiel' is onder ons, nogal onzichtbaar geworden nu. Deze deelt zijn plekje onder de zon met de leden van de outlaw motorclubs, met de behoorlijk massale 'dierenindustrie', en met de politici en hun soms nogal selectieve verontwaardiging en daadkracht. Zo lopen de hazen.