Citaten uit

De kindman is aan de beurt, na emo-man en überseksueel

Jan Kuitenbrouwer, Trouw 11 oktober 2006

Het voornaamste verschil tussen mannen en vrouwen is misschien wel dat mannen willen dat vrouwen meer op zichzelf lijken en vrouwen dat mannen meer op henzelf lijken. Waarschijnlijk ontstond zo de ’metroseksueel’.

Oké zei de man, onder andere bij monde van David Beckham, dan trek ik toch een wollen twinset-met-parelketting aan? Lippenstift?, sprak Eddy Izzard, ook goed.

Het feminisme begon ermee dat vrouwen zich verkleedden als mannen en het eindigde ermee dat mannen zich verkleedden als vrouwen.

(Van de weeromstuit zijn homo-mannen er dus maar van afgestapt. Sinds de film ’Brokeback Mountain’, sterke, zwijgzame mannen in werkkleding die jagen, vissen, paardrijden en anale seks bedrijven, hoef je zelfs als homo geen nicht meer te zijn.)

[...]

Vrouwen willen dat mannen er leuk uitzien, mannen dat vrouwen mooi zijn. Maar als het erop aan komt interesseert de verpakking vrouwen niet. Gedrag, daar gaat het om.

In een geestig essay voor Esquire, het maandblad voor de moderne man, merkte Wim de Jong op dat mannen het niet in hun hoofd zouden moeten halen om in de media om de haverklap een nieuw, ideaal vrouwtype te lanceren, maar dat het omgekeerde de laatste jaren heel normaal is. Wat moet je ermee?

Kijk, daar loopt een moderne man

Hij heeft enorm zijn best gedaan om aan te sluiten bij het laatst afgekondigde ideaaltype, hij is er verdorie nog voor naar de opticien geweest, maar oeps, daar passeert hij de etalage van de AKO, met de laatste damesbladen. Weer niet goed. Die kop móet helemaal niet kaal, daar moet wild lang haar op! (of andersom). Práten? Hoezo praten, kapotscheuren die panty! (of vice versa).

De oerman, de huisman, de emo-man, metroseksueel, de überseksueel, de prototypes volgen elkaar op als Idols-finalisten, en na hun geruchtmakende lancering verdwijnen ze ook meestal net zo geruisloos.

[...]

Toen Robert Bly tien jaar geleden de renaissance van de holenman aankondigde, de Fred Flintstone zonder huishoudelijke apparatuur, zeg maar, kon ik het me ook al niet voorstellen dat het zou aanslaan. Vrouwen kun je tot in de hoogste kringen de eigenaardigste kleding laten dragen, als je maar stug doorduwt wordt zo’n onbegrijpelijke lappenpuzzel vanzelf paleisfähig, maar knip een foto van de raad van bestuur uit het jaarverslag van een multinational, leg hem naast een exemplaar van dertig jaar geleden en je ziet het verschil niet. Claus von Amsberg gooide in het openbaar demonstratief zijn stropdas weg, Wouter Bos durft niet met open kraag op bezoek te gaan bij diens echtgenote.

Een man met haar tot op z’n schouders en een knots in zijn hand wordt géén premier, punt.

Dat is misschien een ander verschil tussen mannen en vrouwen: [...] Als een man Betty Boop als zijn ideale vrouwtype beschouwt, gaat hij op zoek naar een Betty Boop en stoot hij baltsgeluiden uit als hij haar gevonden heeft.

Vrouwen willen dromen van George Clooney, en voor de échte George Clooney zouden ze ook wel opendoen als hij met een lekke band voor de deur stond, maar hun man hoeft echt niet op hem te lijken en moet al helemaal niet probéren op hem te lijken, want dan bederft hij het maar.

Zoals Germaine Greer betoogt in haar boek ’The Boy’: ooit mochten vrouwen zich net zo verlekkeren in mooie jongens als mannen in mooie meisjes, maar dat plezier is de vrouwen afgenomen, en niet alleen door de man, qua dubbele moraal, zoals Greer betoogt, maar natuurlijk ook door de vrouw zelf, uit angst voor trammelant.

Maar de vrouw heeft zich geëmancipeerd, en inderdaad, daar komen de lijstjes

Voor mijzelf is het wel altijd aanleiding voor een stukje zelfevaluatie. En het gekke is: daar kom ik altijd heel behoorlijk uit. Want

Eén ding is zeker: het moet jong

In mijn woonplaats is een kledingzaak die ik aanvankelijk beschouwde als het exclusieve domein van teenagers. Het is er zwart, er knippert licht en er bonkt house, drie vrij effectieve manieren om mij ergens buiten te houden. Toch loop ik er tegenwoordig soms binnen, moet ik erkennen, en niemand vindt dat ook vreemd.

Vrouwen van mijn leeftijd komen er niet, hooguit als chaperonne van een tienerkind. Ze bezien mijn geworstel met al die merkwaardige spijkerbroeken met gemengde gevoelens, dat zie ik wel. Deed mijn Joop dat maar, zie je ze denken. En tegelijk: zielig eigenlijk, hij zal toch geen pedo zijn?

De man als accessoire van de vrouw, die kant gaat het op, betoogt ook Marian Salzman in ’The Future Of Men’.

[...]

Soms vang je even een glimp op van deze vreemde nieuwe werkelijkheid

Het is zondagmiddag, je maakt een wandeling in het bos. Daar lopen de jonge gezinnen, vader, moeder, twee of drie kinderen in de basisschool-leeftijd. Zij heeft het gekrijs van Trinny en Susannah in het tv-programma ’What Not To Wear’ ter harte genomen en kleedt zich keurig volgens haar leeftijd, of veiligheidshalve nog wat ouder, terwijl hij er in zijn broek vol vakjes, zakjes, touwtjes en knoopjes, bont bedrukt t-shirt en kekke designsneakers uitziet als een oversized uitvoering van zijn eigen achtjarige zoontje.

Gaat hij in één moeite door, bij H&M, als ze kleren voor de kinderen koopt? Om vervolgens voor zichzelf naar een beter adresje te gaan? Let op, dit is de dageraad van de kindman.