Citaten uit

Marokkaanse prinsjes met groot ego en kort lontje

Sheila Kamerman, NRC handelsblad, 5 april 2007

Fleur Jurgens, auteur van Het Marokkanendrama, stelt dat het Marokkaanse jongens ontbreekt aan toezicht en sturing. Dat is naïef, zeggen deskundigen.

[...] ...]

Het Marokkanendrama gaat niet over alle Marokkaanse Nederlanders, maar over de relatief grote groep jongeren van Marokkaanse afkomst, voornamelijk jongens, die voor grote problemen zorgt. Zeven van de tien Marokkaanse jongens tussen de 17 en 23 jaar heeft geen bruikbaar schooldiploma - een zogeheten startkwalificatie - en zijn dus praktisch kansloos op de arbeidsmarkt. Ook scoren ze van alle etnische minderheden het hoogst in de criminaliteitsstatistieken.
[...]
Waarom ontsporen deze jongens zo vaak?

Omdat het de jongens volledig ontbreekt aan toezicht en sturing, zegt Fleur Jurgens. Ook zij sprak niet met de jongens en hun ouders zélf - ze kwam niet voorbij de voordeur, zegt ze. Haar conclusie heeft Jurgens gebaseerd op gesprekken met leraren, politieagenten, hulpverleners, opvoedkundigen, leerplichtambtenaren en maatschappelijk werkers.

[...]

Jongens die van jongs af aan door hun moeders worden verwend en niet worden begrensd - in tegenstelling tot hun zusjes, die allerlei huishoudelijke taken moeten doen. Als de jongens acht à tien jaar oud zijn, gaan ze grotendeels op straat leven. Ook daar let niemand op hen.

Deze Marokkaanse prinsjes hebben grote ego's en korte lontjes, ze zijn gewend aan een snelle behoeftebevrediging. Maar de buitenwereld ziet hen eerder als losers. Volgens de professionals met wie Jurgens sprak, hebben Marokkanen de neiging hun eigen aandeel in de achterstelling te ontkennen. Ze voelen zich slachtoffers van racisme en een oneerlijke maatschappij. Een klimaat waarin radicalisering, haat en criminaliteit gemakkelijk kunnen groeien, stelt Jurgens.

[... ... ... ...]

Districtschef Amsterdam-West Peter Slort van de politie Amsterdam-Amstelland herkent het beeld dat Jurgens schetst, maar noemt het erg eenzijdig. Stel je voor, zegt hij, dat er een boek verschijnt dat Het Nederlandersdrama heet en alleen gaat over de Tokkies-achtige probleemgezinnen.

Het Marokkanendrama is geschreven vanuit het perspectief van de burger, zegt directeur Harry van Leeuwen van kinderpsychiatrisch centrum De Bascule. Als burger herken ik het, als psychiater heb ik grote moeite met het begrip dé Marokkanen. In de aanpak van problemen maakt het nogal uit of ouders zwakbegaafd, meervoudig getraumatiseerd of depressief zijn.