Keuze ?! 

Weblog tegenwicht # 184 
12 september 2015

Seksuele voorkeur

Dan komen we uit bij "keuze"

Wat je voelt kun je niet altijd kiezen, maar wat je doet en laat kun je wel kiezen. Daar ben je dan ook verantwoordelijk voor. Dit is het fundament van ons hele rechtsstelsel. Sterker nog, van onze hele democratie, die vrijheid geeft - met verantwoordelijkheid. 'Verantwoord kiezen dus - dan heb je ethiek nodig.

Ethiek 1

Voor wie een heteroseksuele oriëntatie heeft is dit vrij eenvoudig: die ethiek is er. Wie zich homo voelt kan zich hier bij aansluiten, als zijn de normen daar iets soepeler. We hebben het hier dan niet over de wet, maar over de ethiek: moraal, waarden, normen. Die zijn er.

De norm is hier vooral: blijf trouw aan je partner, wat zwaarder weegt als er kinderen zijn. Deze norm geldt ook op het schoolplein; wil je een ander, dan moet je het eerst uit maken. Losse contacten zijn doorgaans wel aanvaard, tenzij je een exclusieve partner trouw hebt beloofd.

Dit is de norm. Toch is er Ashley Madison, een website voor vreemdgangers met 37 miljoen klanten. Deze werd onlangs gehackt, waarna de gegevens op straat kwamen te liggen. Tal van beroemdheden en politici passeerden - en de eerste twee zelfmoorden zijn al vermeld. De gebruikers waren vooral mannen; aan de echtheid van de vrouwen werd sterk getwijfeld.

De Spaanse peper in deze soep ...

... is natuurlijk de pedofiele oriëntatie. Is 'pedofilie' bij wet verboden? Nee, dit is niet zo en dit kan ook niet zo zijn omdat gevoelens niet verboden kunnen worden. Wat verboden is zijn pedoseksuele daden. 

Wie zoiets doet, is die dan 'een pedoseksueel'? Tenzij men dit zelf als identiteit kiest: nee. Dringen anderen dit als identiteit op? Dan is dit niet terecht. Iemand kan gedurende vijf minuten van zijn leven 'pedoseksueel (bezig) zijn'. Theo van Wilgenburg erkent dit in zijn boek en zegt er achteraan dat die vijf minuten zijn leven verknald hebben. Hij werd daarna als 'een pedoseksueel' bestempeld en behandeld.

Je zou een kind, ouders en jezelf met een geheim opzadelen. Een vijftienjarige zal daarmee kunnen leven, maar jongere kinderen waarschijnlijk toch niet. Wordt het geheim verbroken, bijvoorbeeld bij een hulpverlener of therapeut, dan volgt een moeilijke periode voor kind, ouders en de betrokken volwassene.

Over die schade

Zie, naast de hierboven genoemden  Rind cs en Nicolaï ook:

Let wel: ongewenste ervaringen. Dit is een belangrijk punt. 

Bestaan er ook ...

... gewenste ervaringen die positief beleefd zijn en die moreel te verantwoorden zijn? Ja, die zijn er ook, echter vaak in het verborgene vanwege het maatschappelijke taboe hierop. Malón zegt hierover, vertaald: 

Malón zegt ook dit, vertaald:

Zie andermaal ik ook Rind cs, hierboven al genoemd, en zie ook

Op zoek naar de grenzen

Men zegt dan wel: 'Het zou moeten kunnen' en gaat dan op zoek naar de morele grenzen, naar ethiek dus. Dit is gedaan in meerdere gremia, waarvan er enkele, met de afgelegde weg, vermeld zijn door Gieles:

Bij deze criteria worden dan doorgaans PS'en en voetnoten toegevoegd, te weten dat de gevraagde openheid in de huidige cultuur en samenleving niet mogelijk is, wat we hierboven ook bij Malón lazen, terwijl ook Gieles en Rivas iets dergelijks zeggen, waardoor dus aan een belangrijk criterium niet voldaan kan worden.

De eindconclusie is dan ook meestal 'Nu in elk geval niet', dus hands off. Dit is nu de communis opinio. Ook degenen die zeggen 'zou toch moeten kunnen' onthouden zich in praktijk van seksuele contacten met kinderen. Nu ja, niet allen altijd, het blijven mensen; wel neemt de overgrote meerderheid dit zich in elk geval voor. Hier zijn er geen 37 miljoen mensen die de norm willen overschrijden.

De werking van het taboe

De door Malón en anderen gewenste samenleving is er nu niet - en zo zien we in onze samenleving de nadelen van het taboe. Daardoor is er nu vrijwel geen openheid mogelijk, is dialogische bespreekbaarheid vrijwel onmogelijk. Gevolg: geheimen, onzekerheid, spanning, angst, paniek, agressie. Er is nog een gevolg, namelijk dat ook het echte seksuele misbruik onbesproken blijft, maar wel plaats vindt. 

Nederland doet dit eigenlijk al, zij het slechts in zekere mate: 

Angst en paniek

Het taboe wordt nog versterkt en in stand gehouden doordat 'het publiek' het onderscheid tussen pedofiele gevoelens en pedoseksuele daden doorgaans niet maakt. Dit maakt het vrijwel onmogelijk om deze gevoelens te uiten, te delen, te bespreken en er afspraken over te maken. Dit heeft tot gevolg dat men zijn werkelijke gevoelens zo veel mogelijk verborgen houdt. Worden deze dan ontdekt, bijvoorbeeld door beelden aangetroffen op een computer, dan wordt men direct ontslagen en vinden er direct onderzoeken, ouderbijeenkomsten met directie en burgemeester plaats, waarbij het onderscheid tussen pedofiele gevoelens en pedoseksuele daden geheel zoek raakt.

Werd vroeger vooral gezegd dat het zien van 'kinderporno' zou leiden tot daden, inmiddels is wel bewezen en vrij algemeen aangenomen dat dit juist leidt tot minder daden. 

De argumenten tegen kinderporno verschuiven dan naar de vraag of de afgebeelde kinderen wel echt zo spontaan en vrolijk zijn als ze kijken, of daar geen dwang achter zit, en of ze het wel waarderen dan hun beeltenis 'voor eeuwig' op het internet te zien blijft.
Ook make hier men onderscheid tussen 'hard porno' (seksuele handelingen, verboden) en 'soft porno' die geen seks maar alleen schoonheid laat zien. 

Recidive

Dit hangt samen met de angst voor het gevaar van recidive. Die is niet nodig, in elk geval geen paniek. De recidive op dit vlak is beduidend lager dan de algemene recidive, te weten tussen de 5 en 30%, gemiddeld rond de 10 tot 15%, en na behandeling dan weer de helft minder.

Hulp kan helpen

Nog zeer onlangs pleitte de bekende, beruchte, zwemleraar Benno L. op de tv moedig voor behandeling, juist omdat dit de kans op recidive verkleint. Professor Van Marle bevestigde dit.

Op zich is behandeling voor pedofiele gevoelens niet nodig; dit mag men zien als een neutrale oriëntatie, die natuurlijk wel, zoals elke seksuele oriëntatie, morele grenzen voor het doen en laten met zich meebrengt. Alleen als men zich blijkbaar niet kan beheersen, kan behandeling of hulp met zelfbeheersing als doel nodig en nuttig zijn.

Voldoende is vaak al enige hulp - hulp, geen therapie dus - voldoende om hiermee goed te kunnen leven.