De stad Fietsendam, die met de gezondste lucht van de wereld, heeft last van fietsen - minder dus van auto's [??], maar toch last. Overal staan ze en liggen ze, vaak oude karretjes, verwaarloosd en alleen gelaten, lastig voor de voetgangers. 

De stad Rotjochiesdam, die met die hoge criminaliteit, heeft last van rotjochies - minder dus van de zwaardere criminelen [??], maar toch last. Overal zijn ze, vaak verwaarloosd en alleen gelaten, lastig tot terroriserend voor de buurt. 

Oplossingen [?]

Maar gelukkig zijn daar krachtige burgemeesters en politiechefs aan het bewind en zij weten er wel raad mee. Ook  minister Rouvoet weet het wel: Zij stellen ITCers aan die alle fietsen en rotjochies gaan registreren - en pak dan meteen alle rollators en andere vervoermiddelen en alle kinderen vanaf de conceptie meteen even mee in elektronische dossiers. Dit helpt namelijk echt. 

"Wij hebben alle fietsen binnenkort in beeld", sprak de burgemeester trots, "en ook de rollators want die kunnen ook lelijk in de weg staan. Het zijn er heel veel en we gaan er iets aan doen. De hinderlijke auto's moeten dan nog volgen, als er geld is voor de registratie daarvan. Registratie helpt namelijk". 

"Wij hebben alle risicokinderen binnenkort in beeld", sprak de burgemeester trots, "en ook hun ouders en grootouders, want die voeden soms niet al te best op. Het zijn er heel veel en we gaan er iets aan doen". 

"En wat dan wel?" vroegen de journalisten

"Dit wordt nog ten stadhuize bestudeerd en dan in de gemeenteraad besproken", zeiden de burgemeesters. "Wij zullen voortvarend te werk gaan en voorshands een commissie benoemen om een commissie te benoemen die een preliminair concept rapport kan  opstellen dat de vraag, in eerste instantie althans, kan beantwoorden aan welke wetenschappers wij deze vraag in eerste instantie kunnen voorleggen, met welke voorlopige vraagstelling, teneinde tot een weloverwogen advies te komen dat politiek haalbaar zou kunnen zijn." 

De gemeenteraad spreekt

Intussen ging het er in de gemeenteraad heet aan toe. Raadsleden hadden boze brieven van burgers ontvangen met de strekking van - beleefd vertaald:

De antwoorden uit het stadhuis kwamen al na zes maanden. Ze waren unaniem, namelijk 

Nu ja, dit kennen we. De zorgtoeslag, de huursubsidie, de kinderbijslag en de belastingen zouden samen gebracht worden in een systeem, Walvis genaamd. De walvis echter raakte een beetje van koers en zwom in de Rijn in plaats van in de Poolzee. 

Het verhaal neemt zijn wending

Toen gebeurde er iets onverwachts, al was het volledig gepland en te verwachten, zoals in een sprookje hoort te gebeuren. 

De burgemeester van Rotjochiesdorp zat op een zaterdagochtend zijn favoriete ochtendkrant te lezen (die van 'Wakker Nederland', zo wakker was hij wel) en de bel ging. 

Op de stoep stonden twee ambtenaren die een door hemzelf ondertekende machtiging lieten zien om onmiddellijk binnen te kunnen treden.

 De ambtenaren 'brachten het gezin in kaart', bezagen het gehele huis en spraken alle gezinsleden en toetsten alles in in hun handzame computertjes. Dit ging zo: 

Ambtenaar 1: "Wat moet ik hier nu intoetsen?"
Ambtenaar 2: "Ik zou zeggen: 

Ambtenaar 1: "Hoe moet ik dit juridisch aanklikken?"
Ambtenaar 2: "Gewoon: meerdere delicten".

Ambtenaar 1: "Wat moet ik nu aanklikken als risiconiveau?"
Ambtenaar 2: "Klik eens op 'automatisch inschatten'? Wat zie je dan?'Wat zegt het programma dan?'

Ambtenaar 1: "Verhoogd risico."
Ambtenaar 2: "Klik dit dan aan. Het programma is immers wetenschappelijk vastgesteld. Maar doe dit vlot, want wij moeten nog door naar de wethouder die hiernaast woont." 

En daar gingen ze, de burgemeester in verbijstering achterlatend. 

Hij schonk zich nog wat koffie in, legde zijn krant terzijde en zag zijn hond die uitgelaten wilde worden en hoorde zijn kinderen ruzie maken met elkaar - en zijn vrouw van boven roepend "Kan ik dan ook nooit eens rustig uitslapen hier? Emile-Jean-Chrétien, doe hier iets aan!"

Een sprookje hoort goed af te lopen: De burgemeester deed er iets aan. 

Hij liet de hond uit met zijn kinderen, nam een bal mee (leuk voor kind en hond), vroeg hoe het stond met het huiswerk en hielp er meteen even bij, las nog een verhaal voor, wekte zijn vrouw, haar vragend 'even op de kinderen te passen want hij moest dringend nog even naar het stadhuis'. 

Daar schrapte hij tal van maatregelen, ontbond tal van commissies en kondigde aan reeds maandagavond in de gemeenteraad nieuwe voorstellen te doen ter oplossing van bestaande problemen. Hij ontbood zijn politiechef en gebood deze de wijkagenten nog dit weekend in ere te herstellen. 

De zondag besteedde hij met zijn kinderen, de beide weekendavonden wijdde hij aan zijn vrouw en aan de liefde. 

Reeds maandagochtend ontwierp hij tal van voorstellen voor de gemeenteraad, die hij direct ingediend wilde zien. Maar de ITCers waren te druk met registreren van fietsen en rotjochies. Hij gebood hen hiermee op te houden en zijn voorstellen direct naar de gemeenteraad te sturen. De moderne ervaren vergaderaar checkt zijn mail immers nog tot vlak voor de vergadering. 

Sprookjes lopen altijd in drie fasen en het loopt altijd goed af

In Fietsendam was iedereen tevreden. "Het scheelt toch", zei een oude man die, gestruikeld over een fiets, de EHBO werd binnengebracht, "dat die fiets geregistreerd is. Dat valt toch anders." 

In Rotjochiesdam werd besloten het registratieproject ook te stoppen en een flink aantal wijkagenten, voogden, jeugdwerkers, buurtwerkers en zo meer aan te stellen en om buurthuizen open te houden. 

Er werd andermaal aangebeld, maar nu niet meer door een ambtenaar met een computer, maar door een ietwat strenge maar zeer betrokken wijkagent, voogd, buurtwerker, coach,  buurtverpleegster dan wel jeugdwerker of  maatschappelijk werker, die niet in de koelkast en de prullenbakken ging kijken, maar die heel gewoon, heel simpelweg vroeg: "Oh, mevrouw Janssen, ik wil even vragen hoe het nu gaat met uw oudste zoon."

Dan wel: 

"Mevrouw Abduallah Bint Aziz Oem Hasan, het spijt mij u te zeggen, maar ik trof uw oudste zoon gisteren aan met een hasj-zakje, net naast de trambaan - er had maar zo een ongeluk met uw zoon kunnen gebeuren... Kunnen we hier even over praten, mogelijk ook met uw man?" 
- "Oh.. die zit in het koffiehuis of de moskee!" 
- Haal hem maar even op. Ik wacht wel even. Ik wil hem niet registreren, maar spreken."

En zo liep het toch allemaal weer goed af. De man werd opgevist uit zijn koffiehuis, er werd stevig gesproken. De zoon kwam als vanzelf weer binnen want hij had honger en dorst, maar met deze zoon werd even stevig gesproken. 

De oudste zoon was verrast van de werkelijke, betrokken en persoonlijke aandacht die hem nu ineens ten deel viel - dit was nu juist wat hij lange tijd gemist had. 

Ik las ergens in een krant dat kinderen in een Afrikaans land verbaasd waren dat er iemand langer dan vijf minuten überhaupt met hen sprak... 

Over kranten gesproken ...