Hieraan toegevoegd is later,
in juni 2014:
|
(april 2012)
Onlangs stond er in de krant (Trouw 31-3-12) een heel artikel
met als kop:
|
Kort daarvoor hoorde ik op de radio van zogenaamde
banga-lijsten, een digitale lijst waarop meisjes worden vermeld
die je makkelijk zou kunnen nemen, voor een tientje of vijftien
euro. Had je vorig jaar niet de zogenaamde breezer
meisjes?
Seks voor een breezertje?
Gelijk paniek in de tent, alle pedagogen en seksuologen in de
weer. Journalisten die er bovenop springen om hun tijdschriften
en kranten aantrekkelijk te maken. Schrijfvoer te over! En ik
doe er vrolijk aan mee…
De tendens van al die gogen is dat het allemaal niet kan en
niet mag. Het is schadelijk voor de ontluikende seksuele
ontwikkeling van het kind. En de pubers zouden daardoor een
verkeerde kijk op seksualiteit krijgen: 'Seks kun je kopen en
tot je nemen wanneer je dat wilt'. Zo’n beeld is natuurlijk
verkeerd en moet bestreden worden. Seksueel wangedrag moet
streng worden aangepakt. Jonge plegers zijn wellicht daders voor
het leven, dus nu alvast behandelen.
Was het vroeger zo anders?
Waren wij zulke brave kinderen? Deden we niet aan seks? Mijn
jeugd was in ieder geval niet zo puur en rein. Mijn ouders
hadden dat ook best in de gaten. Dat gaf hen meteen een
aanleiding om het er eens over te hebben. Seksuele voorlichting,
er open over praten. Gelijk ook grenzen bespreken, maar ook dat
die gevoelens normaal zijn.
Ik lees vandaag de dag vooral paniek
De jongeren zelf snappen het niet, die doen het af met
'onzinlijstjes'. Je moet ze niet zo serieus nemen! Jongens van
tien experimenteren, dat is gezond. En gaan ze te ver,
bijvoorbeeld door er eentje te dwingen, dan spreek je ze daar op
aan. Koppel dat meteen aan gezonde voorlichting.
De ophef die je nu vaak ziet vanwege onze gespecialiseerde
gogen, speciale politie-verhoor-technieken, het optreden van
school en briefwisselingen maakt meer kapot dan ons lief
is.
Seks wordt zo gecriminaliseerd en getraumatiseerd. Een incident,
hoe vervelend ook, wordt uit proporties gehaald.
Jongetjes van tien verdienen geen uitsluiting van school,
intensieve politieverhoren en media-hypes. Houd het bij een
stevig vermanend gesprek en kom erop terug met positieve
seksuele voorlichting. En daarmee de kous af.
Breezer-meisjes en banga-lijsten - alsof alle meisjes van
vijftien daar aan meedoen of op die lijsten staan vermeld.
Zoveel publiciteit heeft het gekregen.
Zoom niet in op de seksuele handeling, maar kijk naar het
totaalplaatje. Waarom zou een meisje voor seks laten
betalen? Wat zit daarachter? Pak die problemen aan en probeer ze
te helpen.
Kinderen en seks anno nu? Ach, er is niets nieuws onder de
zon.
Er heeft blijkens het politie-onderzoek, geen verkrachting
plaats gevonden. Toch gebruikt een kind als eerste dit woord en
neemt iedereen het over. Ik denk dat het kind in dit geval de
betekenis van het woord verkrachten helemaal niet kende
en het als synoniem voor 'seks' beschouwde en gebruikte.
Ik vrees dat hier de ouders gefaald hebben in hun
ondervraging van hun kind - en in de voorlichting die daaraan
gekoppeld had kunnen worden. Pas bij politieverhoor, kennelijk
deskundiger verricht, komt de ware aard van het spel naar boven.
Heel uitdrukkelijk heeft hier ook de school gefaald door niet
uit te leggen wat dit woord wel en niet betekent.
 | Een PS
Op 3 april schrijven de ouders van "het slachtoffer in
dit verhaal" dat de term 'penetratie' niet van hen
afkomstig is maar van de politie na het verhoor. Dit
"plaatst dit artikel wel in een ander daglicht."
Inderdaad, zo ook het hier bovenstaande.
Niet duidelijk is wat 'penetratie' hier nu precies
inhield. |
Paniek in de States
In een dorp in de VS werd ontdekt dat jonge kinderen
sekspelletjes met elkaar hadden gespeeld. De grote vraag was nu:
'Wie is dader? Wie is slachtoffertje?' Immers, de
eerste moet naar de politie en naar een streng instituut voor
heropvoeding, de tweede mag naar een vriendelijke psychologe ter
verwerking van het veronderstelde trauma.
Men kwam er niet uit: dezelfde kinderen bleken zowel dader
als slachtoffertje te zijn. Hoe moest dat nu?
Dit weet men in de VS wel: er zijn daar al daders van
vijf, zes, acht jaar jong ... die als zodanig ook behandeld
worden.
| The
War On Toddlerism - Treating children as young as four
as sexual deviants, criminals and subversives emphasizes
slip towards the police state - Steve Watson, Infowars.net,
December 21, 2006 |
| 8-Year-Old
Charged For Sexual Conduct With Sitter; kutv.com, Jul
28, 2005
[... The mother] went to police and child protection workers,
and the case went to the district attorney, after which her
son, age eight, had been charged with an act of lewdness
with a minor. |
| Klik bij deze artikelen desgewenst op "Omhoog"
en dan desgewenst weer op "Omhoog" - en zie meer
van dit 'fraais' ... |
... dat we hier niet willen hebben. Dan zullen we correct
over dit soort kwesties moeten (gaan) denken.
Met kromme termen kun je niet recht denken
De paniek ontstaat
| (1) als men elk seksueel getint spel van kinderen interpreteert
als 'seks' in plaats van als verkennend en
experimenterend spel, dan wel als 'gezellige intimiteit':
als men 'seksje spelen' interpreteert als seks
bedrijven zoals volwassenen dit doen [*]; |
| (2) als men vervolgens 'dus' aanneemt dat kinderen zoiets
niet uit zichzelf kunnen doen, dus dat ze het van
iemand geleerd moeten hebben - op zoek dus naar die iemand; |
| (3) als men dit type contact criminaliseert: als misdrijf
beschouwt en behandelt, en dus |
| (4) als men er van uitgaat dat er een dader moet
zijn en een slachtoffertje in plaats van dat men,
meer realistisch, aanneemt dat kinderen gewoon met elkaar
spelen en daarbij, zoals bij spel hoort, ook van rol
wisselen. |
[*] "Ga niet seksualiseren wat niet als zodanig [**]
bedoeld en beleefd is." - Voorzichtige
verkenningen van de grens tussen gewenste en ongewenste
intimiteit, door dr Frans E.J. Gieles; Samenvatting van
een voordracht voor de Vlaamse Vereniging van Orthopedagogen,
Gent, 24 november 1995; In: tOKK, Tijdschrift voor
Orthopedagogiek, Kinderpsychiatrie en Klinische
Kinderpsychologie, 22-3, September 1997
[**] Als seks in de volwassen zin van het woord.
Het dader-slachtoffer model
Dit model is overheersend geworden bij het denken over
seksualiteit. Het model komt vanuit het feminisme, in het
bijzonder van vrouwen die inderdaad en echt tegen hun wil
verkracht zijn. In die gevallen is het model correct.
Maar dit model past niet bij dit kinderspel, net zo min als
bij de meer normale seksuele verhoudingen waarbij men intimiteit
in samenzijn met elkaar wenst en beleeft. Dan is er geen dader
en geen slachtoffer, er is een stel dat samen iets goeds
beleeft. Propt men kinderspel in dit model, dan krijg je de
paniek die hierboven beschreven is. Op dit punt hebben
seksuologen, psychologen, in het bijzonder ook de victimologen, de verantwoordelijkheid om
het juiste model te kiezen om hierover te denken en hierbij te
handelen.
'Doe het op z'n Nederlands!' Nederland heeft nog altijd een
voorsprong, vooral op de Engels-sprekende landen, waar het gaat
om tijdige seksuele voorlichting, dus van jongs af aan. In de
Angelsaksische cultuur is dit vrijwel onmogelijk.
Dezelfde voorsprong hebben wij waar het gaat om het contact
en het vertrouwen tussen ouders en hun kinderen. Hier is het ook
voor tieners mogelijk om ervaringen, contacten, vriendschappen,
verkering, 'gaan met', te vertellen en te bespreken.
| Gieles, F.E.J., Go
Dutch - A Practice Sample; Youth and Sexuality in the
Netherlands; Paper presented at the 19th World Congress for
Sexual Health, World Association of Sexology, Göteborg,
Sweden, June 2009
 | The Dutch are very open about sex. Sexual education
starts at the age of toddlers. Contacts with the mothers
are open and intimate, those with the fathers are
friendly. Children have much privacy. [...] Most of the
Dutch youth have good sexual ethics and act along those
lines.
|
|
| Early
Childhood Sex Education: How Do Dutch Parents Educate
Their Young Children About Sex, Sexuality, and Pedophilia?
Sarah Davies, Fall, 2007, School for International Training,
Sexuality and Gender Identity Program, Amsterdam,
Netherlands |
Nederlandse kinderen behoren tot de gelukkigste ter wereld,
onder andere hierdoor, terwijl juist de Angelsaksische landen
als de VS en het UK hierop het laagste scoren.
Nu ja ... zouden moeten omgaan.
We hebben aan 'Oude Pekela' gezien wat er kan gebeuren als er
een paar kinderen 'seksje spelen' - want veel meer kan daar niet
in het echt gebeurd zijn.
|
Benjamin Rossen, Zedenangst;
Het verhaal van Oude Pekela, Swets & Zeitlinger
Amsterdam 1989 |
|
Margalith Kleijwegt, Terug
naar Oude Pekela; Balans Amsterdam 2011
|
Of, zoals in de Bolderkar-zaak,
enkele kinderen seksuele woorden gebruikten, waarna de
zaak lelijk uit de hand liep:
|
De
Bolderkarren - Wie trekken die karren? Tegenwicht
Opiniestuk # 53, 5 juni 2009
"De schade is hier dus niet aangericht door de vader
maar door overijverige 'hulpverleners', rechercheurs en
wetenschappers."
|
Beste Nederlanders, laten we
hier niet de Amerikaanse kant op gaan met al haar absurdities,
maar het hoofd koel houden en niet in paniek raken door
kinderspel.
Beste wetenschappers,
hulpverleners en zo meer, let s.v.p. zelf-kritisch op de
modellen en begrippen die u gebruikt: ga niet kinderspel
interpreteren in het feministische model van
"verkrachting". Dan gebeurt niet wat u hierboven las
naar aanleiding van precies dat ene woord.
|
Ouders in paniek - Begrijpelijk, maar onnodig
(28 april 2013)
|
Een 'aanrander' van zes jaar jong
Precies een jaar geleden spraken we hier over enkele jongens
van tien jaar die seksueel getinte spelletjes gespeeld hadden.
Toen viel het woord "verkrachting", naar bleek omdat een
van hen de betekenis van dit woord niet kende en het had gebruikt
als synoniem voor "seks". De politie kon er niets
strafbaars in vinden, maar de paniek bij ouders en school was er
niet minder om. Zowel de jongen die "dader" werd genoemd
als de jongen die "slachtoffer" werd genoemd leidden tot
drie jaar daarna nog een sterk geïsoleerd leven.
Nu gaat het om een jongen van zes.
Dit weten we niet precies. Om redenen van privacy is dit nooit
bekend gemaakt. Begrijpelijk, maar jammer, want men stelt zich dan
al snel 'het ergste' voor en men weet niet wat ervan te
denken.
Feit is dat de jongen onder druk van een groep ouders van
school is weggehouden en tien maanden thuis heeft gezeten.
Eindelijk werd er een school gevonden, maar ook hier kwamen ouders
in het geweer. Via een kort geding probeerden zij de jongen,
inmiddels zeven geworden, van hun school te weren.
"Volgens de rechter staat vast dat de jongen geen
groter risico vormt voor seksueel grensoverschrijdend gedrag dan elk
ander willekeurig kind.
Volgens de rechter hebben deskundigen vastgesteld dat de jongen
als slachtoffer van seksueel misbruik (door een oudere jongen
van buiten de familie) 'aangeleerd gedrag heeft vertoond dat kan
worden afgeleerd en ook is afgeleerd'.
Zijn behandelaars achten
de kans op herhaling zeer klein. Het schoolbestuur treft volgens
de rechter genoeg maatregelen om de veiligheid van
medeleerlingen te garanderen. Zo zal de jongen continu door een
extra leerkracht worden begeleid."
Niet meer naar school kunnen, tien maanden thuis
zitten, pas na veel gedoe weer naar school kunnen en daar continu
door iemand in de gaten gehouden worden ... dit oogt niet goed voor
een kind. Het bevat de boodschap dat hij toch wel erg slecht is en
het legt een koppeling tussen "seks" en "slecht"
in de zenuwbanen in zijn hoofd.
Begrijpelijk is de reactie van de ouders wel, nadat
zij in het nieuws van de laatste twee jaren zowel de zaak Robert M.
als de commissies Deetman-1, Samson en Deetman-2 vermeld
hebben gezien. In deze zaken is schade aan het kind door de rechters
en de commissies aannemelijk geacht. 'Dus ...' - ja, wat volgt er
achter 'dus', of volgt er een 'maar ...' Is hier wel sprake van
"seksueel misbruik" of is een andere omschrijving
adequater en dichter bij de waarheid?
Misbruik, niveaus van ernst en schade
In de definitie van "misbruik" van de
Commissie Deetman is uitdrukkelijk sprake van een volwassene, dan
wel een groot leeftijdsverschil, van een vertrouwenspersoon en van
verschil in macht. Bij spelende kinderen is dit allemaal niet het
geval.
De commissie onderscheidt vijf schalen, vijf niveaus
van ernst, dus van mogelijke schade bij seksueel misbruik en twee
typen trauma's. In dit geval gaat het dan om schaal 1, de lichtste
vorm, of misschien wel om schaal nul omdat hier geen sprake is van
misbruik maar van 'grensoverschrijdend spel' met leeftijdgenoten. Het is dan nog
maar de
vraag of hier ook sprake kan zijn van een trauma.
Ook wordt onderscheid gemaakt naargelang de leeftijd
van het kind. Jonge kinderen kunnen iets als "seks" nog
niet bevatten in hun nog groeiende brein. Wat jonge kinderen zelf
doen, kun je niet zo maar "seks" noemen in de volwassen
zin van het woord.
De schade, tot op latere leeftijd toe, wordt in veel
gevallen door de Commissies wel aantoonbaar genoemd, maar daar gaat
het dus om seksuele contacten volgens de definitie, dus met een
volwassene die ... enzovoorts.
Men zegt wel: 'Laat de volwassene van het kind
afblijven; laat ze dit maar zelf onder elkaar ontdekken'. Welnu, dit zien
we hier in werking: op kinderlijk niveau, met elkaar, zoals
gewenst.
Het rapport van de Commissie Deetman-1 bevat
hierover een uitstekend achtergrondartikel waarin de definitie, de
vijf schalen, de groei van het denkvermogen van het kind en de
mogelijke schade uitgebreid wordt beschreven. Wij hebben dit
hoofdstuk hier goeddeels opgenomen: het lezen zeer zeker waard:
Waar
het, zoals in de zaak Robert M. om zeer jonge kinderen en een
volwassene gaat, komen
er nog heel lastige vragen op.
Zeer jonge kinderen
In de zaak Robert M. zijn
zeer jonge kinderen op ernstige schaal misbruikt, waardoor de
rechtbank en het hof schade aannemelijk achtten.
Maar hoe zit dit nu met de
iets oudere kinderen op de scholen en hun grensoverschrijdend spel
op schaal 1 of misschien wel schaal nul? Hier belanden we in een
lastig gebied waarin meer hypothesen dan conclusies te vinden zijn.
|
De een zegt
dat bij
zeer jonge kinderen het geheugen nog niet zover is ontwikkeld
dat ze zich dit later kunnen herinneren; aan de hand van het
bewuste geheugen en de fysieke ontwikkeling van het brein is dit
wel aan te tonen.
|
|
Anderen echter zeggen
dat het menselijk lichaam een fysiek geheugen heeft dat zich dit
wel herinnert, in elk geval in ernstige zaken, ook al bereikt
deze herinnering niet het (latere) bewustzijn. Het lichaam zal
dan als vanzelf afhoudend reageren op latere (seksuele)
toenadering. Dit is heel wat moeilijker aan te tonen: het is een
hypothese.
|
|
Weer anderen merken op
dat, hoe meer de ouders geschokt of in paniek zijn en daarnaar
handelen, even te meer kan het gebeurde een trauma worden
voor het kind. |
Onderzoek naar schade
Het hierboven vermelde
hoofdstuk uit het Rapport-Deetman-1 geeft een uitstekend overzicht
van het wetenschappelijk onderzoek dat in de afgelopen decennia is
verricht naar mogelijke schade door te vroeg seksueel contact. Er
worden hier drie fasen, drie 'generaties' onderzoek onderscheiden.
In de paragraaf nummer 7, Conclusies, wordt geconcludeerd:
"Er
is de laatste jaren wetenschappelijke consensus dat seksueel
misbruik in de kinderjaren schadelijk is voor de geestelijke en
lichamelijke gezondheid, in het bijzonder voor de emotionele
gehechtheid en de seksualiteit, ook al zijn de gevolgen op het
eerste gezicht niet herkenbaar. Ze zijn te vergelijken met een
tijdbom die afgaat zodra in de volwassenheid de impact van het
gebeurde betekenis krijgt." (Blz 254)
Susan Clancy [*] wilde
onderzoek doen naar deze mogelijke schade, in het bijzonder bij inmiddels volwassen
mannen en vrouwen die het misbruik vergeten waren, maar het zich
later toch herinnerden. Zij vond die schade inderdaad ... vermeld
door zeven procent
van haar respondenten. Al eerder kwam Rind [**] en zijn team uit op vier
procent, te weten bij afgedwongen vader-dochter contacten.
[*] en [**] Zie iets
hieronder.
Was Clancy blij dat de
schade mee viel? Nee, zij was niet blij omdat haar verwachtingen
niet uitkwamen. Zij riep de respondenten opnieuw op en bood hen
therapeutische gesprekken aan. En ja: na die gesprekken kwamen de
respondenten tot inzicht en steeg het percentage tot 93%.
Daarna barstte natuurlijk
de discussie los: was dit nu een juiste, correcte en heilzame
therapie?
Hieronder
een link naar lijsten met aanklikbare artikelen hierover.
Discussie over discussie
Clancy eindigt het artikel
over haar onderzoek met een "Conclusion". Hierin staat dat
"regardless
of whether a subject experienced the abuse as traumatic, the
sexual exploitation of children remains morally reprehensible.
Sexual abuse calls for condemnation regardless of whether a victim
experienced it as traumatic, and regardless of whether a victim
develops psychiatric disease as a consequence."
Dit
is geen conclusie uit haar onderzoek naar de feiten, maar een morele stellingname.
Clancy verwart hier twee discoursen:
|
(a) de
empirisch-theoretische (vaak 'de wetenschappelijke' genoemd) en |
|
(b) de
praktische discours die over de juistheid van handelwijzen gaat, ook
wel de morele discours genoemd.
|
Discoursen
zijn typen discussie, elk met hun eigen waarheidscriterium,
type uitspraken, taalvorm, werkelijkheidsgebied, onderscheidingen,
geldigheidstoets, grondhouding en ideaal.
Naast
de hierboven genoemde
|
(a)
Empirisch-theoretische discours over de waarheid of werkzaamheid
van descriptieve uitspraken en de |
|
(b)
Praktische discours over de juistheid van normatieve uitspraken,
|
onderscheidt Habermas ook nog de
|
(c)
Therapeutische discours over de waarachtigheid van expressieve
uitspraken.
|
Zo
spreekt men in
]
|
(a)
over feiten zonder deze te beoordelen, spreekt men in |
|
(c)
over gevoelens, eveneens zonder deze te beoordelen behalve op
waarachtigheid, maar spreekt men in |
|
(b)
juist wel een oordeel uit over de (on)juistheid van
handelwijzen.
|
Clancy
start in
|
(a):
ze onderzoekt de feiten, maar springt dan in haar 'conclusie'
over naar |
|
(b),
spreekt een oordeel uit - zonder morele argumentatie; het is
toch immers vanzelfsprekend wat zij zegt.
|
Ook
in het Rind c.s. onderzoek speelde dit. Niet bij de onderzoekers
zelf, maar bij het VS Congress. Dit veroordeelde het gehele
onderzoek, dus niet alleen het seksueel misbruik, in feite elk
seksueel contact met een kind, maar ook het beschrijven van het
onderzoeksresultaat, namelijk dat dit niet altijd schadelijk is.
Dit
zou je de politieke discours kunnen noemen, waarnaast er nog
de juridische discours is. Zo hebben de illegalen door hun
tentenkampen de discussie van het juridische discours (hoe is de
wet?) verplaatst
naar het politieke discours (hoe zou de wet moeten zijn en worden?).
Iets
wat juridisch geoorloofd is - vlees eten - kan moreel als
ongeoorloofd gezien worden. Iets wat juridisch verboden is - brood
stelen voor de armen - kan iemand (wijlen mgr Muskens) als ethisch
aanvaardbaar worden genoemd. Niet minder kan iemand het aanhangen
van een bij wet verboden godsdienst - het komt in veel
landen nog voor - moreel geheel aanvaardbaar vinden. Het milieu
vervuilen, het mag maar is onjuist. Een illegaal helpen mag
juridisch nog net of net niet meer, ethisch wordt het als juist
gezien. Wie kindermisbruik signaleert, moet dit aangeven, maar niet
de arts of therapeut: in diens discours past geen oordeel, wel een
vertrouwensband.
Het
is goed om zich bewust te zijn in welke discours men zich bevindt en
spreekt.
|
Clancy
deed dit niet; |
|
Rind
cs deden dit wel: zij noemen strikt de feiten zonder oordeel; |
|
Het
VS Congres deed dit niet: dit veroordeelde zelfs het noemen van
de feiten; |
|
De
Commissie Deetman houdt zich strikt aan de feiten; zij laat een
eventueel oordeel aan de rechter. |
|
Het
Hof te Leeuwarden oordeelde dat de opvattingen van de Vereniging
Martijn moreel gezien verwerpelijk waren, maar juridisch
gezien wel uitgesproken mogen worden. [*] |
|
Zo
ook de rechtbank die de heer Wilders niet veroordeelde
voor zijn moreel zeer laakbare uitspraken - haat zaaien
en zo meer - maar hem zijn juridische vrijheid van
meningsuiting liet behouden. |
[* Later, in
juni 2014 draaide de Hoge Raad dit oordeel terug, zij het op
geheel andere gronden, namelijk dat bij het afwegen van twee
rechtsbeginselen, (1) de vrijheid van meningsuiting enz. en (2)
het recht van kinderen op bescherming, het laatste het zwaarste
moet wegen.]
Terug nu naar de ouders
Deze waren, zo mag wel
gezegd worden, in morele paniek. Begrijpelijk, omdat zij er
van overtuigd waren dat hun kinderen gevaar liepen door moreel
onjuist optreden van een ander kind.
Hun is verteld
|
dat er niets
strafrechtelijks verkeerds is gebeurd en dat een kind op die
leeftijd helemaal niet vervolgd kan worden, want moreel nog niet
rijp genoeg is hiervoor - dit is door OM en politie gezegd; |
|
dat er in feite geen
gevaar is, niet meer dan bij elk willekeurig kind - dit is door de
behandelaars gezegd en door de rechter bevestigd; |
|
kortom, dat hun
aanvankelijke paniek geen grond heeft en onnodig was, waarna zij
konden bedenken dat het zo lang van school houden van een kind,
dan wel het weigeren van een kind op een school moreel gezien
juist wel verwerpelijk is, want schade aanbrengt.
|
We mogen hopen dat de
ouders dit accepteren (ze zouden eerst hun advocaat nog raadplegen)
en hun actie stoppen, dus dat het kind weer gewoon naar school kan,
daar welkom is en zich verder kan ontwikkelen.
We mogen ook hopen en
bevorderen dat er mensen zijn die bij zoiets het hoofd koel houden,
de discoursen weten te onderscheiden, de feiten kennen - de schalen
van schade inclusief schaal nul, de leeftijdsfasen en zo meer - en
de mensen die in paniek zijn weten te kalmeren.
Het kennen van de
leeftijdsfasen houdt onder meer in dat kinderen niet volledig
a-seksueel zijn; ze kennen, elk in hun levensfase, wel vormen van
seksualiteit - of noem het eerder erotiek of intimiteit - zij het
uiteraard op kinderlijk niveau. Daarop mag je niet zo maar het
etiket "seks" in de volwassen zin plakken.
Het liefdevol en nabij
ontmoeten van een kind op het niveau van de levensfase waarin het
zich bevindt, is niet per definitie onjuist, zolang de volwassene of
het oudere kind maar niet uit is op de bevrediging van de eigen lust
maar op het welzijn en de groei van het kind.
Groei kan bevorderd
worden door, stapje voor stapje, fase na fase, voorlichting te geven
van
jongs af aan, zoals we dit hier gelukkig nog wel gewend zijn.
Voordien is voorlichting
aan ouders dus ook wel gewenst, zodat ze niet bang zijn om
bijvoorbeeld met jonge kinderen samen te douchen, ze lekker in bed
te laten kruipen en te knuffelen.
Moge zo hun angst voor
jonge "daders", hoe begrijpelijk ook, niet leiden tot
morele paniek, niet tot het blijvend plaatsen van een kind in de
"slachtoffer"-rol, maar tot een liefdevol begeleiden van alle
betrokken kinderen.
Moge er ook hulpverleners zijn en blijven die
ouders en kinderen hierbij kunnen helpen, zo nodig ook behandelen,
opdat de vastgeroeste rollen van "dader" en
"slachtoffer" niet beklijven maar wegvagen. Vergeten zal
niet kunnen, wegstoppen is niet verstandig; verwerken, vergeven en
het leven weer oppakken, dit is de weg die te gaan is.
|
|
