Mijmeringen bij een wereldcongres

Parijs 2001

Zondag 24 juni vertrok ik met de Thalys richting Ville Lumière om deel te nemen aan het 15^sth World Congress of Sexology: Back to the future. 

Dit prestigieuze congres in het moderne Palais des Congres, aan de Place de la Porte Maillot, werd georganiseerd door de World Association for Sexology W.A.S, de World Health Organisation en het Ministère Français de la Santé. Veelbelovend dus.

In de trein ontmoette ik de eerste Nederlandse deelnemers op weg naar Parijs, bezig de kleurrijke programma's te bestuderen. Teksten werden onderworpen aan een laatste keuring, potlood in de hand. De sfeer was er al helemaal. 

Aankomst op het oude Gare du Nord, dat er nog net zo bij staat als toen ik er als amper zevenjarige, medio jaren twintig van de vorige eeuw, met mijn familie voor het eerst arriveerde. Mijn hotel lag gelukkig vlak bij de ingang van het Palais des Congres. 

De openingsceremonie in het grote Amphithéatre was typisch Frans. Een zangeres zong volksliedjes zoals Padame, gevolgd door een ballet stijl Moulin Rouge met veel rokjesgewapper, waarschijnlijk om de heren seksuologen er aan te herinneren dat er ook nog andere opwinding bestaat dan die beschreven in lijvige boeken. Docteur Ganem, président du Congres Mondial de Sexologie, sprak natuurlijk in het Frans en vertelde het een en ander over de geschiedenis en bracht ons verder op de hoogte van enkele concrete feiten. 

Er hadden zich ruim tweeduizend deelnemers gemeld uit meer dan tachtig landen. Een hele hap dus. De daarop volgende receptie in de brede wandelgangen was chaotisch, het bemachtigen van een hapje en een drink was een hele opgave.

Het was het goede moment om elkander te ontmoeten. We stonden met z'n zevenen met of zonder glas in de hand. Uit Nederland Frans Gieles en ik. Er waren natuurlijk meer Nederlanders uit andere disciplines maar die vormden andere groepjes. 

En nu iets over het overladen programma

Het was moeilijk een keuze te maken uit de simultaan verlopende workshops en lezingen. Dr. Frans Gieles sprak binnen het kader van Pedophilia/Sex Offenders, over het onderwerp: Helping persons with pedophilic feelings. 

Hij maakte de volgende indeling wat de behandeling betreft, te weten 

Hij legde het accent op het feit dat er niet één weg is maar dat er meerdere wegen zijn die tot succes kunnen leiden. Van zijn lezing was de tekst op schrift en op CD verkrijgbaar (zonder kosten). 

Tijdens zijn exposé werden bij de ingang keurig gedrukte vouwbladen verspreid tegen de pedofilie door een organisatie die zich L'Ange Bleu (de Blauwe Engel) noemt. Dit had overigens geen negatieve invloed, interfereerde niet. Het was niet persoonlijk bedoeld maar paste natuurlijk ook wel in het kader van de workshop Pedophilia/Sex Offenders. 

Er was echter een probleem ontstaan 

rondom de Engelsman Tom O'Carroll, auteur van het jaren geleden verschenen boek The Radical Case, die een paper had ingediend lang voor het congres. 

In eerste instantie was zijn tekst: Is paedophilia violent? goedgekeurd, later echter (kort voor begin van de conferentie) afgekeurd. 

Dit veroorzaakte enige onrust. Een aantal deelnemers hoorde over de afkeuring en vond dat deze lezing toch door moest gaan. Tussen de lezingen door werd gericht een mededeling met de titel CENSORED, the speach they didn't want to hear, aan geïnteresseerde deelnemers uitgedeeld, tezamen met een diskette met de tekst. Ook de auteur wilde hiermee zijn ongenoegen met de gang van zaken bekend maken. 

Zeventjen jaar geleden was ik in Noorwegen voor een congres. Ik woonde bij mijn collega Thore Langfeldt en zijn vrouw in Oslo. Ook bracht ik meerdere dagen door in zijn zomerhuisje aan de fjord. Nu was hij in Parijs en hield een interessante lezing over kinderseksualiteit (met film). Voor mij was dit een van de hoogtepunten.

Zoals gezegd was het moeilijk een keuze te maken. 

Het programma omvatte 

de meest uiteenlopende seksuologische onderwerpen, zoals onder meer: 

Door van de ene naar de andere sessie te wandelen kon ik toch wel een indruk krijgen van het niveau, dat zeer variabel bleek en gebruikelijk is bij dergelijke grote manifestaties. Je kunt immers nooit zo'n groot aantal toponderzoekers bil elkaar krijgen en dat bleek ook nu weer.

Naast de vele farmaceutische stands trok de Karnak Boekhandel mijn aandacht. Immers, dit was een goede gelegenheid om te zien wat de Franse uitgevers op seksuologisch gebied uitgeven. Het was nog al wat. Opvallend is wel, dat men weinig Duitse en Engels/Amerikaanse onderzoekers citeert in de Franse boeken (is altlid zo geweest). Frankrijk gaat zijn eigen weg. 

De stands van Bayer, Pfitzer, Ardix enz. waren zeker de moeite waard met vooral veel voorlichting over erektiele dysfunctie, incluis prothesen. En natuurlijk veel Viagra-voorlichting. Soms met het glas champagne in de hand. Zonder deze sponsors zou zo'n congres niet kunnen plaatsvinden, als ik alleen al denk aan de huur van het gebouw, het personeel en de verdere organisatie.

Het groots aangekondigde Gala Diner in het historische Pavillon Dauphine vond plaats op de voorlaatste dag. Dat zou een hele belevenis worden. Pendelbussen zouden ons komen ophalen en dat werd chaotisch. Twee kleine oude stadsbusjes uit het depot, zeg maar museum, deden de dienst. Het werd wachten en nog eens wachten. De busjes werden opgevrolijkt met Franse chansons door een zanger met gitaar en een oude harmonicaspeler. Het lopend buffet was tijdrovend, de muziek te hard, niet passend bij de luisterrijke inrichting van het Pavillon.

De laatste dag

Helaas was het mij niet meer mogelijk de lezing van Joel Staffeleu bij te wonen, die het thema The sex lives of sexologists in the Netherlands behandelde. Staffeleu was een der actiefste deelnemers met niet minder dan drie presentaties. 

In de namiddag reisde ik terug naar Nederland. 

Hoe klik ik tegen dit congres aan ? 

Het is niet eenvoudig daar een antwoord op te geven. Wanneer men in de loop der jaren vele grote congressen heeft meegemaakt dan weet men dat de presentaties niet van gelik niveau zijn. 

Opvallend was echter het verslag van een Italiaanse onderzoekster die vertelde over research op het gebied van child abuse, zonder een definitie te geven wat zij onder kindermishandeling verstond. Desgevraagd gaf zij als antwoord: de definitie zullen we na het beëindigen van het onderzoek opstellen. De wereld op zijn kop. De selectiecommissie had duidelijk kritischer moeten zijn.

Bij andere congressen zoals de bekende Life Style conferences in Amerika, en het grote congres in Swansea 11977) onder de titel Love and Attraction ^[*1] heb ik zulke missers niet meegemaakt. Wel was dat laatste congres verpolitiekt en tegen ouderen-kinderen relaties. Tom 0' Carroll en Brongersma mochten niet komen van de Unions.

Maar nu weer terug naar Parijs.

Het systeem om via een omweg het thema ouderen-jongeren relaties te introduceren heeft vruchten afgeworpen. We leven in een tijd dat dit blijkbaar niet anders kan. Laat het een richtlijn zijn voor het 18e Congres in La Habana, Cuba, in 2003.

Al met al was ik niet ontevreden over dit congres, er waren ook uitstekende presentaties, de sfeer was ontspannen en er was veel gelegenheid tot het leggen van nieuwe contacten.

Hasta la vista en La Habana!

Dr. Frits Bernard

Noot

*1  Love and Attraction, An International Conference, edited by Mark Co. ok and Glenn Wilson, Pergamon Press, Oxford, New York. Toronto, Sydney, Paris, Franfurt 1977.