Bangerikken

Over Frank Furedi's boek 
De angstcultuur  (The Culture of Fear), 1997

Vertaald uit het Engels.
Auteur & bron onbekend. 
14th March 2001

[...] [Furedi] merkt vooral op dat kinderen niet langer hun eigen gang kunnen gaan. Hij noemt dit "de kolonisatie van de kinderwereld door de volwassenen". Als gevolg hiervan, zegt hij, zijn de volwassenen niet alleen ingetrokken in de wereld van de kinderen, maar zijn de deze gaan beheersen in een mate die alarmerend en ongezond is. Voor Furedi, die in zijn boek De Angstcultuur (The Culture of Fear) van 1997 onderzocht hoe de samenleving met angst voor veiligheid omgaat, uit zich deze beheersing vooral in de angst voor de veiligheid van kinderen. De reële risico's, zo betoogt hij, worden alleen maar groter door de irrationele angst; daardoor worden de vrijheid en de creativiteit van kinderen onnodig ingeperkt. 

 Onze angst wordt gevoed doordat onderzoeksrapport na alarmerend rapport verschijnt dat ons wijst op gevaar voor kinderen. Furedi bestrijd de gedachte dat die onderzoeken op universiteiten als de zijne worden verricht. In feite, zo zegt hij, zijn het veelal marketing onderzoeken die zich voordoen als een serieuze analyse. Het resultaat, zegt hij, is een generatie ouders die geloven dat hun kinderen gevaar lopen en die over-reageren in hun pogingen om hen te beschermen.

"als ik mensen vraag waarom zij de activiteiten van hun kinderen zo beperken,"zegt Furedi, "zeggen ze altijd dat ze het zichzelf ernstig zouden verwijten als er iets gebeurt".

Met andere woorden: zij spreken over zichzelf en niet over hun kinderen.

Furedi denkt dat, omdat we naar ons gevoel verantwoordelijk zijn voor elk aspect van het kinderleven, we elke bedreiging van hun veiligheid te zwaar opvatten. 

"het is niet nodig te doen alsof je in de hoogste alarmfase bent bij relatief kleine risico's," beweert hij. "We moeten accepteren dat het leven zekere risico's met zich meebrengt en het is beter zich hiervan bewust te zijn dan ons leven daardoor te laten bepalen."

Hij zegt dat het naïef is om te denken dat de informatie die ons bereikt over, pakweg, gezondheidsrisico's tijdens zwangerschap, onze keuzevrijheid vergroot of ons betere ouders maakt; in feite leidt het eerder tot een vorm van wettelijk opgelegde uniformiteit.

"Neem de Verenigde Staten,"zegt hij, "waar in bepaalde staten een zwangere vrouw kan worden gearresteerd omdat zij in het openbaar [alcohol] drinkt. Wat begint las goede raad, eindigt als dwang."

Furedi geeft toe dat en een positieve kant aan zit als ouders meer betrokken zijn bij het leven van hun kinderen, maar hij voegt er aan toe:

"het gevaar is dat het dwangmatig wordt. Wat begint als betrokkenheid eindigt als een gebed zonder eind; je verliest het vermogen om onderscheid te maken tussen wat kinderen zelfstandig zouden moeten kunnen doen en wat volwassenen zouden moeten doen".

[...] Waar het om gaat is dat, als we die overdrijving stop zetten, we onze kinderen beter zouden grootbrengen. Als we de meeste raadgevingen waarmee we gebombardeerd worden zouden vergeten, zouden we het nog beter doen.