[Terug naar het essay] 

Citaten uit

Nekuee, Shervin, De sombermansbril afgezet; NRC 2002-okt-20

Hoe moet het verder met het samenleven van moslims en Nederlanders na al die botsingen van de afgelopen twee jaar? [...] Voor inspiratie moeten we beter om ons heen kijken. [...]
Want als ik die sombermansbril afzet zie ik genoeg voorbeelden die als praktische idealen kunnen fungeren. Dan zie ik manieren van met elkaar omgaan die ons kunnen bevrijden van de duivelse tweestrijd van vermijden of verwijten, negeren of ruzie zoeken.

Neem Ahrend, een jonge vijftiger uit een kleine gemeente in de buurt van Rotterdam. Zomer vorig jaar werd hij in elkaar geslagen door Marokkaanse jongetjes in zijn buurt. [...] De schok van het incident greep hij aan om een al eerder, door een Marokkaanse leerkracht bedacht plan voor een jeugdgebouw voor de Marokkanen er eindelijk eens door te krijgen bij de gemeente. Daar krijgen de Marokkanen een eigen plaats waar ze ook gecorrigeerd kunnen worden door een Marokkaanse begeleider die hun gevoelige snaren weet te raken. [...]

[Terug naar het essay] 

Ufough is een jonge dertiger. [...] Ufough zoekt in zijn eentje naar een spirituele weg, in boeken en onverwachte ontmoetingen. [...] Ufough brengt de eeuwenoude spiritualiteit uit zijn thuisland en de moderniteit van het hedendaagse Nederland samen.

[Terug naar het essay] 

Weer een ander in Rotterdam is Jacqueline. [...] Ze is ervan overtuigd dat elke leerling gemotiveerd kan worden. [...V]oor alle kinderen geldt dat ze door aandacht gaan bloeien. [...] Als je maar in staat ent de harten van de kinderen te veroveren. Daarvoor is een oprechte belangstelling nodig voor kinderen, hun achtergrond en hun grote en kleine verhalen. [...]

[Terug naar het essay] 

In het restaurant van Fatima en haar man Hassan bij ons in de buurt wordt de omgang niet gekenmerkt door confrontatie maar door sympathie. Hier voel je je meteen welkom. Hun restaurant is een warme huiskamer. [...] Dit restaurant is meer dan zaken doen. [...] de Hollandse oma die meehelpt. [...] Hier sluiten de culturen elkaar niet uit maar komen ze juist samen. [...]

[Terug naar het essay] 

Al jaren ergert hij [Thomas Sackel] zich groen en geel aan sommige moslimjongeren die homoseksualiteit als een virus en homoseksuelen als onaanraakbaren behandelen. Sinds kort heeft hij deze ergernis als Leitmotiv genomen voor een bijzonder kunstproject [...] waarmee hij op de markt te vinden is tussen de Hollandse kaasboer en de Marokkaanse delicatessenverkoper. Overal, op de grote en kleine markten in Rotterdam, maar ook elders in het land, stelt hij de absurditeit van de anti-homogedachten aan de kaak en raakt hij op de markt ook in gesprek met moslimjongeren. Dat lukt hem vaak doordat hij zijn boodschap verpakt in ironie. Hij is niet neerbuigend en hij preekt niet. Hij neemt de jongeren liever in de maling. Daar moeten ze om lachen en dan zijn ze ook eerder bereid om toe te geven dat hun homofobie absurd is.

[Terug naar het essay] 

Needa Aroungzeb komt uit Pakistan, is publiciste, tv- en radiopresentator en zij werkt ook nog aan de Haagse Hogeschool. [...] Ze is hoofddoek en hoge hakken in één. Zeer zelfbewust, maatschappelijk betrokken en tegelijkertijd een gelovige moslima. Dat kan, al hebben de anderen, de traditionelen en de modernen, er een hard hoofd in. [...] Ze is voor mij het prototype van de ijverige, jonge, zelfbewuste moslim-vrouw die de Nederlandse top van het advocatenwezen tot en met het parlement gaat veroveren. Vrouwen die juist vanuit hun voortdurende onderhandelingen met traditionele ouders enerzijds en de wantrouwige moderne buitenwacht anderzijds een soepelheid en pragmatisme aan de dag kunnen leggen  waar jongens nog lang niet aan kunnen tippen. [...]

[Terug naar het essay] 

Wat mij opvalt is dat onze opiniemakers en deskundigen vooral achteruitkijkend de toekomst uitstippelen. De een, zoals Paul Scheffer, wil de mensen aan de hand van vaderlandse geschiedenislessen tot  inzicht brengen. De ander, zoals Anton Zijderveld, wil het moslimdeel van de bevolking naar de verouderde weg van de collectieve emancipatie, de weg van de verzuiling leiden. Het zijn voorstellen die duidelijk naar de eenzaamheid van stoffige studeerkamers ruiken.

Intussen is ook een andere weg zich stilaan, en tot nu toe veel te langzaam, aan het ontwikkelen: de weg van twijfel aan de eigen traditie, ironie, confrontatie, sympathie, pragmatisme, moed.

Het zijn maar een paar voorbeelden die ons kunnen inspireren op weg naar toenadering. Ze verschillen in vele opzichten, maar er gaat wel een gemeenschappelijke grondtoon achter schuil: de wil om betrokken te raken met elkaar, verzeild te raken in de nieuwe multiculturele leefomgeving.

[Terug naar het essay]